Roland Freisler: Różnice pomiędzy wersjami

Od sierpnia 1914 brał udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] jako [[podporucznik]]. W październiku 1915 roku trafił do niewoli rosyjskiej. Po zwolnieniu z syberyjskiego [[obóz jeniecki|obozu jenieckiego]] podjął współpracę z [[bolszewicy|bolszewikami]], dochodząc do funkcji komisarza<ref group = "uwaga">Adolf Hitler nazywał go z tego powodu żartobliwie ''starym bolszewikiem''.</ref>. Do [[Republika Weimarska|Niemiec]] powrócił w 1920.

W 1939 roku Freisler naciskał na obostrzenie ustaw oraz zwiększenie roli [[Sondergericht|sądów specjalnych]] jako „sądów doraźnych frontu wewnętrznego”. Wziął udział w [[Konferencja w Wannsee|konferencji w Wannsee]] w zastępstwie sekretarza stanu [[Franz Schlegelberger|Franza Schlegelbergera]], któremu powierzono kierowanie Ministerstwem Sprawiedliwości Rzeszy.

W sierpniu 1942 został mianowany przewodniczącym Trybunału Ludowego ([[Volksgerichtshof]]); (zastąpił [[Otto Georg Thierack|Ottona Thieracka]]). Przewodniczył w ponad 1200 procesach przeciwników politycznych, które kończyły się niemal wyłącznie wyrokami śmierci, stąd nazywano go „wieszającym sędzią”. Wśród skazanych przez niego osób byli [[Rodzeństwo Schollów|Hans i Sophie Schollowie]].

Rozprawy prowadzone pod przewodnictwem Freislera, zwłaszcza gdy podsądnymi stali się uczestnicy spisku związanego z [[Zamach 20 lipca|zamachem na Hitlera]], charakteryzowały się grubiaństwem i brutalnością;. wyzwiskaWyzwiska i groźby pod adresem oskarżonych były w Trybunale Ludowym na porządku dziennym. Elementarne zasady sprawiedliwego procesu sądowego – [[domniemanie niewinności]], [[Prawo do obrony oskarżonego|prawo do obrony]] – były fikcją.