Heinrich Gustav Magnus: Różnice pomiędzy wersjami

|www =

}}

 

Od roku 1834 był [[profesor]]em [[Uniwersytet Humboldta w Berlinie|Uniwersytetu Berlińskiego]]. W dziedzinie chemii odkrył m.in. pierwszą [[związki kompleksowe|kompleksową sól]] [[platyna|platyny]] – {{Chem|[Pt(NH|3|)|4|][PtCl|4|]}}, zwaną „[[Sól Magnusa|solą Magnusa]]” lub „zieloną solą Magnusa”{{r|PtCl|Magnus&Salt}}, badał właściwości [[tellur]]u i [[selen]]u, zajmował się procesem [[Absorpcja (chemia fizyczna)|absorpcji]] gazów we [[Krew|krwi]], [[dyfuzja|dyfuzją]] [[wodór|wodoru]], pomiarami [[Współczynnik rozszerzalności#Współczynnik rozszerzalności objętościowej gazów|współczynników rozszerzalności cieplnej]] powietrza w wysokich temperaturach. Jego najbardziej znanym osiągnięciem w dziedzinie fizyki było wykazanie występowania [[Siła nośna|siły nośnej]] na bryle (np. [[walec (bryła)|walcu]]) obracającej się wokół osi poprzecznej do kierunku przepływu strumienia płynu, w którym się znajduje („[[efekt Magnusa]]”){{r|EncPowPWN}}.