Wojciech Stachura (podpułkownik): Różnice pomiędzy wersjami

|odznaczenia = {{order|VM|KS}} {{order|MW1918-21}} {{order|MDON}} {{order|KZ|S}} {{order|MZONB}} {{order|MZiW}} {{order|MSZSO|B}}

'''Wojciech Stachura''' (ur. [[13 kwietnia]] [[1901]] w [[Domanin (wieś w powiecie kępińskim)|Domaninie]] koło [[Kępno|Kępna]], zm. [[2 czerwca]] [[1960]] w [[Borek Wielkopolski|Borku Wielkopolskim]]) – [[Polska|polski]] [[żołnierz]], [[podpułkownik]] [[Piechota|piechoty]] [[Wojsko Polskie|Wojska Polskiego]], uczestnik [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] oraz [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]]. Kawaler [[Order Virtuti Militari|Orderu Virtuti Militari]].

W 1919 jako ochotnik zgłosił się do wojska. W [[Wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]] walczył w szeregach Batalionu Szturmowego z [[Września|Wrześni]], a następnie w 361 ochotniczym rezerwowym pułku piechoty. Po [[Wojna polsko-bolszewicka|wojnie]] został w armii i po odbyciu przeszkolenia sanitarnego służył w [[3 Pułk Lotniczy|3 Pułku Lotniczym]] na [[Port lotniczy Poznań-Ławica|Ławicy]] w [[Poznań|Poznaniu]]. Awansował na plutonowego i został skierowany do Centralnej Szkoły dla Podoficerów Zawodowych Sanitarnych w [[Przemyśl]]u, w której został sierżantem i przez 3 lata pracował jako instruktor sanitarny. Następnie został skierowany do [[Centrum Wyszkolenia Sanitarnego]] w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie przez 5 lat był instruktorem sanitarnym. W latach 1931-19341931–1934 odbył kurs dla [[Podoficer zawodowy|podoficerów zawodowych]] w Szkole Podchorążych Piechoty w [[Bydgoszcz]]y. Został mianowany podporucznikiem i przeniesiono go do [[1 Morski Pułk Strzelców (II RP)|1 Morskiego Batalionu Strzelców]], w którym jako [[dowódca plutonu]] służył do 1938. Awansował na porucznika i został oficerem żywnościowym batalionu. W marcu 1939 batalion został przemianowany na [[1 Morski Pułk Strzelców (II RP)|1 Morski Pułk Strzelców]] i wszedł w skład [[Lądowa Obrona Wybrzeża|Lądowej Obrony Wybrzeża]] (dowódca: [[pułkownik]] [[Stanisław Dąbek]]).

Po śmierci chorążego, spadł na niego obowiązek ukrycia pułkowego sztandaru. 19 września 1939 płk [[Stanisław Dąbek]] popełnił samobójstwo i nastąpiła kapitulacja obrony. TrafiłStachura trafił do niemieckiej niewoli i został osadzony w Oflagu II A Prenzlau. Od 1941 przebywał w Oflagu II E Neubrandenburg, a od połowy 1943 w Oflagu II D Gross Born.

Po ponad pięciu latach niewoli, 5 lutego 1945 roku, razem z grupą 300 oficerów został uwolniony przez polskich żołnierzeżołnierzy z 18 Pułku Piechoty 3 Dywizji Piechoty im. [[Jan Kiliński|Jana Kilińskiego]].

Zgłosił się do [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Generalnego Wojska Polskiego]]. Awansował na [[Kapitan (ranga)|kapitana]] i został przydzielony do [[kwatermistrz]]ostwa [[1 Armia Wojska Polskiego|1 Armii Wojska Polskiego]]. W sierpniu 1945 został przeniesiony do Morskiego Pułku Szkolnego w [[Gdynia|Gdyni]]-Oksywiu. W marcu 1946 został Kierownikiem Wyszkolenia Wojskowego w Szkole Specjalistów Morskich na Oksywiu. W 1947 został awansowany na [[major|majora]]em i przeniesiono go Kierownictwa Administracyjno-Technicznego Marynarki Wojennej. W 1951 awansował na podpułkownika i został Szefem Sztabu Szefostwa Tyłów Marynarki Wojennej, a następnie Szefem Wydziału Organizacji i Planowania ds. Technicznych i Uzbrojenia.

* [[Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk|Medal Za Odrę, Nysę i Bałtyk]]