Teodozij Starak: Różnice pomiędzy wersjami

W marcu [[1945]] we wstępnym etapie ''wyrównywania granic'' deportowany z rodziną do Lwowa. W listopadzie roku [[1949]] aresztowany przez [[NKWD]] jako syn [[wróg ludu|wroga ludu]] i uczestnik kółek samokształceniowych w gimnazjum . Po krótkim śledztwie zesłany do [[obóz koncentracyjny|obozu koncentracyjnego ]] - ([[GUŁAG|łagru]]) w [[Karaganda|Karagandzie]]. Po sześciu latach łagru i zesłania po amnestii [[Nikita Chruszczow|chruszczowowskiej]] wraca do Lwowa. W latach [[1956]] - [[1961]] studiuje na wydziale [[slawistyka|slawistyki ]] [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]] otrzymując dyplom magistra filologii polskiej. Pracuje następnie na Uniwersytecie Lwowskim włączając się w ruch ''szestdysiatnykiw'' - młodego pokolenia ukraińskiej inteligencji, które zaktywizowało się w ramach ''odwilży'' po XX i XXII Zjeździe [[KPZR]]. Najwazniejszymi postaciami tego pokolenia byli również [[Dmytro Pawłyczko]], [[Wasyl Stus]], [[Iwan Dracz]],[[Wiaczesław Czornowił]], [[Bohdan Horyń]], [[Mychajło Horyń]] i [[Łewko Łukjanenko]]. Łewko Łukjanenko, prawnik, za zorganizowanie konspiracyjnej partii - [[Ukraiński Związek Robotniczo-Chłopski]] został skazany w roku [[1961]] na karę śmierci (złagodzoną do piętnastu lat więzienia, które odsiedział w całości).▼

Teodozjusz Starak w roku [[1965]] został usunięty z pracy i aresztowany wraz z Bohdanem i Mychajło Horyniami na fali aresztowań ukraińskiej inteligencji, równoległej do [[proces pokazowy|pokazowego procesu]] [[:en:Yuli Daniel|Daniel]] - [[:en:Andrei Sinyavsky|Siniawski]] w Moskwie. Po uwolnieniu utrzymuje się z pracy dorywczej,jako wiejski nauczyciel, wreszcie w roku [[1969]] zostaje zatrudniony jako redaktor w redakcji polskiej wydawnictwa ''Radianska Szkoła'', gdzie pracuje oficjalnie do roku [[1990]]. Równolegle redaguje podziemną gazetę zakazanego w [[ZSRR]] od roku [[1945]] [[ukraińska Cerkiew greckokatolicka|Kościoła greckokatolickiego]] ''Wira Bat'kiw▼

Po upadku ZSRR i uzyskaniu niepodległosci przez Ukrainę ( [[1991]]) zostaje pierwszym reprezentantem dyplomatycznym niepodległego państwa ukraińskiego w Polsce w randze posła - ''[[charge d'affaires]]''. Organizuje placówkę dyplomatyczną od podstaw - w znacznej mierze za własne środki - ( stąd przydomek '''''latającego ambasadora''''', który nie miał nawet własnego kierowcy). Po podniesieniu rangi przedstawicielstw dyplomatycznych Polski i Ukrainy do szczebla ambasad - do kwietnia [[1998]] roku pierwszy radca Ambasady Ukrainy w Polsce ( pierwszy zastępca ambasadora) .▼

W roku [[1998]] wybrany honorowym Prezesem [[Światowy Związek Łemków|Światowego Związku Łemków]].▼

Współautor (wraz z S. Łewynską) ''Słownika polsko-ukraińskiego'' [[1998]]. Po roku [[1991]] jest autorem wielu wywiadów i publikacji w prasie ukraińskiej i polskiej. ▼

Zmarł po długotrwałej ciężkiej chorobie we Lwowie w dniu [[1 października]] [[1999]]. Pochowany w Kwaterze Represjonowanych i Więźniów Politycznych [[Cmentarz Łyczakowski|Cmentarza Łyczakowskiego]] we Lwowie.▼

Na wniosek [[Towarzystwo Gospodarcze Polska-Ukraina|Towarzystwa Gospodarczego Polska-Ukraina]] z [[13 października]] [[1999]] Teodozjusz Starak został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim [[Order Zasługi RP|Orderu Zasługi RP]]. Odznaczenie wdowie , ukraińskiej poetce [[Lubow Gorbenko]] , wręczyli [[19 marca]] [[2002]] w Ratuszu we [[Lwów|Lwowie]] w imieniu Rzeczpospolitej [[Andrzej Rosiński (historyk)|Andrzej Rosiński]] i Zbigniew Misiak. Teodozjusz Starak jest jedynym oprócz późniejszego ambasadora Ukrainy w Polsce - [[Dmytro Pawłyczko|Dmytra Pawłyczki]] ( poety i [[dysydent|dysydenta]] ) obywatelem Ukrainy uhonorowanym w ten sposób.▼

== Bibliografia ==▼

* ''Słownik polsko-ukraiński'' , Lviv [[1998]]; ISBN 5-7773-0884-8 ▼

* ''Litaučij ambasador : Teodozij Starak : osobistist''', Lviv [[2001 ]]; ISBN 5-7773--0450-8▼

== Linki zewnętrzne==▼

[[Kategoria:Ukraińscy politycy|Starak, Teodozjusz]]▼