Pierre Corneille: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
kat. |
|||
Linia 8:
Po przyjętej życzliwie komedii intrygi ''Melite'' (1630) wystąpił z tragikomedią ''Clitandre'' i komediami mniejszej wagi. Wstawiwszy następnie tragedię ''Médée'' (1635) i ulubiony przez długi czas dramat czarodziejski ''L’illusion comique'' (1636), zdobył pierwszy swój wielki sukces opartą na źródłach hiszpańskich ([[Guillén de Castro]]) tragikomedią heroiczną ''[[Cyd (dramat)|Cyd]]'' (1636), która dzięki romantycznej akcji, wzniosłości charakterów, apoteozie honoru i mistrzostwu języka wzbudziła zachwyt, równocześnie jednak wywołała głośny spór o Cyda, zakończony po myśli wszechwładnego [[Armand Jean Richelieu|Richelieu]].
Lata 1610–1643 są okresem arcydzieł Pierre’a Corneille, w których ukazuje zwycięstwo obowiązku (wobec ojczyzny czy Boga) nad namiętnością, stając się wielkim poetą heroizmu (''Horace'', 1640, ''Polyeucte'', 1642–1643). Sławę zyskał jako twórca komedii obyczajowych, m.in.: ''Łgarz'' (1642). Popularność zyskał dzięki tragediom: ''Cynna'' (1643), ''Andromeda'' (1650). Napisał też komedię heroikomiczną ''Don Sanszo z Aragonii'' (1650). Z utworów następnego dziesięciolecia wyróżnić należy wzorowaną na ''[[Podejrzana prawda|La verdad sospechosa]]'' [[Juan Ruiz de Alarcón|Alarcona]] komedię ''Le menteur'' (1613–1614), zbliżającą się do dramatu grozy tragedię ''Rodogune'' (1644) oraz jedno z arcydzieł poety: ''Nicomède'' (1651).
Po niepowodzeniu ''Pertharite’a'' (1652) porzucił na czas dłuższy twórczość dramatyczną, przerabiając ''Imitatio Christi'' [[Tomasz z Kempis|Tomasza a Kempis]] na wiersz francuski (druk. 1656). Powróciwszy w 1659 do dramatu, napisał do 1674 r. jeszcze jedenaście utworów teatralnych, w których idąc za upodobaniami ówczesnymi, więcej miejsca zostawiał miłości. Niektóre z nich jak: ''La toison d’or'' (1660), są właściwie widowiskami. We współzawodnictwie z [[Jean Baptiste Racine]]m uległ stary C. (''Tite et Berenice'' 1670) świetniejszemu artyście. Ostatnim jego utworem dramatycznym jest ''Suréna'' (1674). Sędziwe lata poety zatrute były troską o chleb powszedni.
| |||