Wikipedia

Pałac Brühla w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Mathiasrex (dyskusja | edycje)
345 374 edycje
kat.
uzupełnienie, drobne merytoryczne, drobne redakcyjne
Linia 44:
W 1750 pałac został zakupiony przez [[Henryk Brühl|Henryka Brühla]], pierwszego ministra króla [[August III Sas|Augusta III]]. Dla niego w latach 1754–1759 przeprowadzono kolejną przebudowę. Autorami projektu byli dwaj architekci: [[Joachim Daniel Jauch]] i [[Johann Friedrich Knöbel]]. Nastąpiły wtedy duże zmiany w wyglądzie budynku, który rozbudowano w stylu [[rokoko]]wym. Jego środkową część podwyższono do wysokości dwóch pięter i przykryto [[dach mansardowy|mansardowym dachem]]. Nad wejściem dobudowano balkon. W miejsce wnęk z rzeźbami w alkierzach wstawiono okna. Po obu stronach dziedzińca wybudowano dwupiętrowe oficyny. Od strony placu Saskiego pojawiła się okazała brama, natomiast od strony ogrodu budynek ozdobiono kolumnadą.
 
29 maja 1787 [[Rada Nieustająca]] przyjęła bezprecedensową w historii stosunków międzynarodowych uchwałę o zakupie z funduszy państwa Pałacupałacu Brühla jako siedziby dla ambasady Rosji za sumę 1 miliona złotych. Pieniądze te, pochodzące z nadwyżek budżetu, miały być przeznaczone na wyposażenie polskiej armii.
 
W latach 1787–1788 odbył się remont generalny. Pracami kierował [[Dominik Merlini]], projektant [[Łazienki Królewskie w Warszawie|Łazienek]]. Wtedy też zbudowano nową salę balową w skrzydle północnym od ogrodu. Mieściły się tu później [[ambasada|ambasady]]: [[Ambasada Rosji w Polsce|Rosji]] i [[Ambasada Francji w Polsce|Francji]], a także rezydencja wielkiego księcia rosyjskiego [[Konstanty Romanow (1779–1831)|Konstantego Pawłowicza]].
 
W 1882 przeprowadzono kolejną przebudowę, która miała na celu przystosowanie budynku dla Centralnego Biura Telegraficznego (Głównego Urzędu Telegraficznego). Powstało wtedy dodatkowe wejście od ul. Kotzebue (obecnie Fredry). Obniżono dach nad korpusem głównym nad którym zbudowano jednopiętrową nadbudówkę oraz obniżono z czasem wysokość zwieńczeń alkierzy. Autorem projektu przebudowy pałacu był [[Karol Kozłowski (architekt)|Karol Kozłowski]]<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Encyklopedia Warszawy | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 1994 | strony = 379 | isbn = 83-01-08836-2}}</ref>. Przed 1932 wykonano rekonstrukcję elewacji alkierzy z czasów Tylmana, ale z wysokością i dachami z rokokowych projektów Jaucha i Knöbla. Przebudowano też elewację korpusu głównego usuwając niekorzystne przekształcenia otworów okiennych z XIX wieku.
 
PrzedPo 1932przeniesieniu wykonanoGłównego rekonstrukcjęUrzędu elewacjiTelegraficznego alkierzydo znowo czasówwybudowanego Tylmana,gmachu aleprzy zul. wysokością[[Ulica iNowogrodzka dachamiw zWarszawie|Nowogrodzkiej]] rokokowych45 projektówpałac Jauchaprzejęło i[[Ministerstwo Knöbla.Spraw PrzebudowanoZagranicznych też(Polska)|Ministerstwo elewacjęSpraw korpusuZagranicznych]]<ref>{{Cytuj głównegopismo usuwając| niekorzystnenazwisko przekształcenia= otworówMajewski okiennych| zimię XIX= wiekuJerzy S. Natomiast| tytuł = Przedwojenne gmachy wyższych urzędów państwowych | czasopismo = Stolica | strony = 26 | data = kwiecień 2018}}</ref>. odOd strony ul. Fredry powstało nowe, [[modernizm (architektura)|modernistyczne]] skrzydło budynku. Projekt tej przebudowy wykonał [[Bohdan Pniewski]] na potrzeby [[Ministerstwo Spraw Zagranicznych (Polska)|Ministerstwa Spraw Zagranicznych]]. Poziom dziedzińca przed pałacem obniżono o metr, pokrywając go kamiennymi płytami. Zaprojektowane przez Pniewskiego wnętrza, które ukończono w 1937 roku, były jedną z najciekawszych kreacji architektonicznych lat międzywojennych. Prof. Tadeusz S. Jaroszewski napisał, że stanowiły one „najlepszy, najbardziej klasyczny przykład nurtu architektury polskiej dwudziestolecia, który należałoby nazwać nurtem nieawangardowej architektury nowoczesnej”<ref>{{Cytuj | url=http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,97596,2110981.html | tytuł=Wyborcza.pl<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=warszawa.wyborcza.pl | data dostępu=2017-11-25}}</ref>.
 
We wrześniu 1939 roku uszkodzeniu uległ dach, ale wyremontowano go w 1940 roku. W latach 1939–1944 pałac był siedzibą gubernatora [[Dystrykt warszawski|dystryktu warszawskiego]] [[Ludwig Fischer|Ludwiga Fischera]]<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Encyklopedia Warszawy | wydawca = Wydawnictwo Naukowe PWN | miejsce = Warszawa | data = 1994 | strony = 638 | isbn = 83-01-08836-2}}</ref>. W budynku mieściła się także m.in. dyspozytornia systemu [[Szczekaczka (megafon uliczny)|megafonów ulicznych (tzw. szczekaczek)]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Komorowski (red.) | imię = Krzysztof | tytuł = Warszawa walczy 1939–1945. Leksykon | wydawca = Fundacja Polska Walczy i Wydawnictwo Bellona | miejsce = Warszawa | data = 2015 | strony = 84 | isbn = 978-83-1113474-4}}</ref>.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Pałac_Brühla_w_Warszawie”