Cesarstwo Nicejskie: Różnice pomiędzy wersjami

|typ_państwa = [[Cesarstwo (ustrój)|Cesarstwo]]

Dla uprawomocnienia swych pretensji do Konstantynopola i przewodzenia wszystkim jego byłym poddanym Teodor potrzebował korony cesarskiej. Aby uwiarygodnić swój tytuł pragnął koronacji z rąk [[Patriarcha Konstantynopola|patriarchy]] w związku z czym posłał w 1206 do [[DidymoteichoDidimoticho|Didymotyki]], gdzie schronił się biskup Konstantynopola, [[Jan X KamaterosKamater]]os. Jan zgodził się na przybycie do Nicei i miasto to uczynił swoją siedzibą. Koronacji cesarskiej Teodora dokonał jednak dopiero jego następca [[Michał IV Autorejan]] w 1208 roku. Przeniesienie ortodoksyjnego patriarchatu konstantynopolitańskiego do Nicei uprawomocniło pretensje Laskarysa do Bizancjum<ref name=Dimiter>Angelov Dimiter, ''Imperial Ideology and Political Thought in Byzantium, 1204-1330'', Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge, 2007.</ref>. Kościół był najmocniejszym spoiwem tożsamości byłych poddanych Konstantynopola i jego poparcie oznaczało w zasadzie oficjalne uznanie tytułu przez większość, jeśli nie wszystkich rdzennych mieszkańców cesarstwa. Laskarys, w przeciwieństwie do innych, którzy dokonali uzurpacji, stawał się odtąd legalnym władcą, a jego władztwo – odrodzonym państwem basileusów. Państwo to przeszło do historii pod nazwą Cesarstwa Nicejskiego, ale dla współczesnych mu Greków było to po prostu Cesarstwo<ref name=Dimiter />. Teodor zorganizował państwo na wzór Bizancjum, system administracji i dwór były utrzymane w zasadzie w niezmienionej formie. Ideologia sformułowana na dworze w Nicei zakładała odzyskanie wszystkich ziem zamieszkanych przez Greków i rządzonych niegdyś przez [[Basileus (Bizancjum)|basileusów]] z Konstantynopola.

Okres Cesarstwa Nicejskiego odegrał, zdaniem wielu historyków, ważną rolę nie tylko w historii cesarstwa Bizantyjskiego, ale także w dziejach [[Grecy|Greków]]. Ich zdaniem wydarzenia spowodowane IV krucjatą stanowią korzenie, na których wyrosła później nowożytna świadomość etniczna Greków, a w okresie nicejskim po raz pierwszy pojawiają się zaczątki się [[HellenizmEpoka hellenistyczna|helleńskiego]] [[nacjonalizm]]u. Greccy chrześcijanie upokorzeni przez swoich zachodnich współwyznawców poczuli dumę ze swojego pochodzenia i z faktu, że jako jedyni wyznają jedyną prawdziwie ortodoksyjną wersję doktryny [[Chrześcijaństwo|chrześcijańskiej]]. Zapałali również żądzą odwetu za doznane krzywdy. Zdaniem części badaczy to nie [[Wielka schizma wschodnia|Schizma Wschodnia]] z 1054 roku czy inne doktrynalne spory doprowadziły do ostatecznego zerwania między kościołami. Bezpośrednią przyczyną miało być właśnie barbarzyńskie postępowanie zwycięskich łacinników względem pokonanych Greków.

* [[Literatura bizantyńska epoki Laskarysów i Paleologów (1204–1453)|literatura bizantyńska epoki Laskarysów i Paleologów 1204-1453]]