Wikipedia

Partnerstwo dla Pokoju: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
MastiBot (dyskusja | edycje)
Boty
3 417 346 edycji
m Bot poprawia nagłówki sekcji; zmiany kosmetyczne
Wycofano ostatnie 2 zmiany treści (wprowadzone przez 89.231.229.148 oraz MastiBot) i przywrócono wersję 50260110 autorstwa Kerim44
Linia 1:
[[Plik:NATO PfP Members.svg|małythumb|350 px|Kraje członkowskie Partnerstwa dla Pokoju]]
'''Partnerstwo dla Pokoju''' (''Partnership for Peace'') – program określający szczególny rodzaj stosunków łączących państwa członkowskie [[NATO]] z krajami aspirującymi do tego miana, a także mechanizm współpracy tychże państw w zakresie ładu, bezpieczeństwa oraz stabilizacji w [[Europa|Europie]].
 
== Geneza ==
Idea „Partnerstwa dla Pokoju" była odpowiedzią na zgłaszaną przez kraje Europy Środkowo-Wschodniej od [[1990]] r. gotowość wstąpienia do [[NATO]]. Zgłoszona została przez amerykańskiego sekretarza obrony [[Les Aspin]]a podczas konferencji ministrów obrony państw członkowskich [[NATO]] w [[Travemünde]] w [[październikPaździernik|październiku]]u [[1993]] r. jako propozycja podpisania przez [[NATO]] umowy o współpracy obronnej z państwami Europy Środkowo-Wschodniej. Była jednocześnie sygnałem dla [[Federacja Rosyjska|Federacji Rosyjskiej]] (sprzeciwiającej się rozszerzeniu sojuszu), iż integracja kolejnych państw z [[NATO|Paktem Północnoatlantyckim]] jest realna. Oficjalny dokument zawierający zasady i warunki uczestnictwa w "Partnerstwie dla pokoju" został przyjęty podczas szczytu w [[Bruksela|Brukseli]] [[10 stycznia]] [[1994]]. Zaproszenie do udziału w "Partnerstwie dla pokoju" wystosowano do wszystkich krajów europejskich zainteresowanych współpracą z [[NATO]]. Do połowy [[1995]] r. w programie "Partnerstwo dla Pokoju" brało udział 25 państw europejskich.
 
== Uczestnictwo w „Partnerstwie dla Pokoju" ==
Uczestnictwo w „Partnerstwie dla Pokoju" nie było równoznaczne z gwarancjami bezpieczeństwa, jakich [[NATO]] udziela swym członkom w myśl art. 5 [[Traktat Północnoatlantycki|traktatu waszyngtońskiego]]. Nie stwarzało ono także formalnych przesłanek do przyjęcia do [[NATO]], choć jak pokazuje przykład [[Polska|Polski]], [[Czechy|Czech]] i [[Węgry|Węgier]] ułatwiało przystąpienie do [[NATO|sojuszu]].
 
Obecnie krajami należącymi do "Partnerstwa dla pokoju" są Armenia, Austria, Azerbejdżan, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Finlandia, Gruzja, Irlandia, Kazachstan, Kirgistan, Macedonia, Malta, Mołdawia, Rosja, Serbia, Szwecja, Szwajcaria, Tadżykistan, Turkmenistan, Ukraina, Uzbekistan.
 
== Współpraca w ramach „Partnerstwa dla Pokoju" ==
{|class="wikitable" align=center
!Cele współpracy w ramach „Partnerstwa dla Pokoju”
Linia 27:
|}
 
== Status of Force Agreement PfP ==
Cenną inicjatywą [[NATO]], mającą istotne znaczenie dla rozwoju „Partnerstwa dla Pokoju" było podpisanie w [[Bruksela|Brukseli]] w [[listopadListopad|listopadzie]]zie [[1995]] r. między członkami [[NATO]] i innymi państwami uczestniczącymi w ''Partnerstwie dla Pokoju'' umowy dotyczącej Sił Partnerstwa dla Pokoju, tzw. ''[[SOFA Partnerstwa dla Pokoju]]'' (Status Force Agreement PfP). Roboczym forum „Partnerstwa dla Pokoju" jest [[Polityczno-Wojskowy Komitet Kierujacy]] oraz [[Komórka Koordynacji Partnerstwa]].
 
== Indywidualne programy partnerstwa ==
W ramach „Partnerstwa dla Pokoju" poszczególne państwa podpisują indywidualne programy współpracy z [[NATO]], w ramach których wykonywane są m.in. ćwiczenia wojskowe. Polska jako pierwsza podpisała tego typu dokument.<br />
 
== Linki zewnętrzne ==
{{Commonscat|Partnership for Peace (PfP)}}
* [http://www.nato.int/issues/pfp/index.html The Partnership for Peace programme]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Partnerstwo_dla_Pokoju”