Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Redukuję wywołanie Szablon:Przypisy i dodaję nagłówek |
m Tworzę Szablon:Cytuj |
||
Linia 35:
W chwili przejęcia władzy przez FSLN państwo pozostawało w fatalnej kondycji gospodarczej i było wysoko zadłużone<ref name=GEO>{{Cytuj stronę|url=http://geopolityka.org/|tytuł= 35 lat od triumfu rewolucji Sandinistów w Nikaragui}}</ref>. Rewolucjoniści zamierzali naprawić gospodarkę poprzez [[socjalizm|socjalistyczne]] reformy społeczno-gospodarcze<ref name=PWN>{{Cytuj stronę |url=http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Nikaragua-Historia;4574894.html |tytuł= Nikaragua. Historia}}</ref>. Celem wzmocnienia reform FSLN powołał Radę Stanu podporządkowaną rządowi. Rada Stanu pełniła funkcję organu przedstawicielskiego. Rada przyznała partiom politycznym dwanaście z czterdziestu siedmiu miejsc, reszta została oddana w ręce organizacji masowych związanych z Frontem Wyzwolenia Narodowego<ref name="Williams, Philip 1994">Williams, Philip (1994). ''Dual Transition from Authoritarian Rule: Popular and Electoral Democracy in Nicaragua'' 26 (2). Comparative Politics. s. 177</ref>. Do Rady weszło kilka partii z czego trzy pozostawały w opozycji do FSLN<ref name="Williams, Philip 1994"/>. Przeciwko takiemu rozkładowi miejsc zaprotestowali dwaj opozycyjni przedstawiciele Rady Odbudowy Narodowej którzy zdecydowali się w 1980 roku opuścić rząd tymczasowy. Od czasu rozpoczęcia walk wewnętrznych i ustanowienia w rezultacie stanu wyjątkowego w roku 1982 partie opozycyjne nie działały w radzie<ref name="Williams, Philip 1994"/>. Przewagę w tymczasowym parlamencie miały organizacje masowe, takie jak Federacja Robotników Sandinistowskich, Stowarzyszenie Kobiet Nikaragui, Krajowy Związek Rolników i Farmerów oraz Sandinistowski Komitet Obrony<ref name="Williams, Philip 1994"/>.
Sukces rewolucji dobrze przyjęty został przez lewicowych intelektualistów i polityków na całym świecie. Fascynacją rewolucyjnym ruchem uległ między innymi zespół [[The Clash]] który w 1980 roku wydał płytę zatytułowaną „[[Sandinista!]]”<ref name=GEO>{{Cytuj stronę|url=http://geopolityka.org/|tytuł= 35 lat od triumfu rewolucji Sandinistów w Nikaragui}}</ref><ref name=PWN2>{{Cytuj stronę|url=http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/rewolucja-nikaraguanska;3967499.html|tytuł= Rewolucja nikaraguańska}}</ref>. Z sympatią przejęcie władzy przez FSLN przyjęła część państw zachodnio[[Europa|europejskich]], szczególnie tych rządzonych przez [[socjaldemokracja|socjaldemokratów]] które utrzymywały z nowym rządem przyjazne relacje (do ich grona należała [[Francja]], [[Hiszpania]], [[Grecja]], [[Szwecja]] i [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|RFN]])<ref name=GEO>{{Cytuj stronę|url=http://geopolityka.org/|tytuł= 35 lat od triumfu rewolucji Sandinistów w Nikaragui}}</ref><ref name=PWN2>{{Cytuj stronę|url=http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/rewolucja-nikaraguanska;3967499.html|tytuł= Rewolucja nikaraguańska}}</ref><ref>''Gendered Scenarios of Revolution: Making New Men and New Women in Nicaragua, 1975–2000'', s. 120.</ref>. Wsparcie wobec nowego rządu zaoferowała Kuba która wysłała do kraju setki lekarzy i nauczycieli a również tak odległe kraje jak na przykład [[Iran]] (w którym triumfowała [[irańska rewolucja islamska|rewolucja islamska]])<ref>
==== Program reform ====
| |||