HMS Invincible (1907): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków |
|||
Linia 108:
Bitwę rozpoczęły po obydwu stronach krążowniki liniowe. W pierwszej fazie starcia Brytyjczycy ponieśli poważne straty: w eksplozjach komór amunicyjnych zatonęły [[HMS Indefatigable (1909)|„Indefatigable”]] i {{HMS|Queen Mary||2}}. W kolejnych godzinach, gdy na pole walki dotarła całość sił Grand Fleet, admirał [[John Jellicoe]] zdecydował dołączyć 3. Eskadrę do pozostałych okrętów Davida Beatty’ego, po raz kolejny atakujących linię jednostek niemieckich<ref name=Warship12>{{cytuj książkę|autor=N.J.M. Campbell|tytuł=Battle Cruisers|strony=12}}</ref>. O godzinie 5.36 ([[czas uniwersalny|czasu GMT]]) zespół kontradmirała Hooda starł się z niemieckimi krążownikami lekkimi 2. Grupy Rozpoznawczej. Wkrótce potem – jako awangarda floty brytyjskiej – związały się walką z groźniejszym przeciwnikiem: niemieckimi krążownikami liniowymi admirała Hippera<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Burr|imię=Lawrence|tytuł=British Battlecruisers 1914-1918|strony=37-38}}</ref>.
Po wejściu do akcji artylerzyści „Invincible” celnym trafieniem w siłownię krążownika lekkiego [[SMS Wiesbaden (1915)|„Wiesbaden”]] spowodowali jego unieruchomienie<ref name=Klimczyk1996/>. W dalszej fazie starcia doszło do pojedynku z niemiecką 1. Grupą Rozpoznawczą admirała [[Franz von Hipper|Franza Hippera]]. „Invincible” i „Inflexible” obrały za cel „Lützow”, uzyskując łącznie osiem trafień, z których dwa, wystrzelone najprawdopodobniej z okrętu flagowego, doprowadziły w konsekwencji do zatonięcia niemieckiego krążownika<ref name=Warship12/>. Jednak również „Invincible” został trafiony salwami z „Lützowa” i „Derfflingera”. Jeden z pocisków tego ostatniego trafił w dach lewej wieży artyleryjskiej na śródokręciu („Q”), powodując najprawdopodobniej pożar i eksplozję ładunków w komorach amunicyjnych. Słup ognia i dymu osiągnął według naocznych świadków wysokość 120 metrów<ref>{{cytuj książkę|autor=В.Ю. Грибовский|tytuł=Линейный крейсер Invincible|strony=36}}</ref>. Doprowadziło to do natychmiastowego przełamania się okrętu i zatonięcia najpierw części dziobowej, a po południu 1 czerwca również rufowej<ref name=Klimczyk134>{{cytuj książkę|nazwisko=Klimczyk|imię=Tadeusz| tytuł=Pancerniki|wydawca=Lampart|miejsce=Warszawa|data=2002|isbn=83-86776-66-4|strony=134}}</ref>.
[[plik:InvincibleWrecksp2470.jpg|thumb|300px|Tonący „Invincible”.]]
Przepływając przez miejsce tragedii, dwa ocalałe krążowniki 3. Eskadry, zgodnie z brytyjską zasadą wojenną, nie poświęciły ani chwili na akcję ratowniczą<ref name=Klimczyk1996/>. Odesłany przez wiceadmirała Beatty’ego na miejsce katastrofy niszczyciel {{HMS|Badger|1911|2}} uratował jedynie sześciu marynarzy z liczącej w dniu bitwy 1032 osoby załogi okrętu. Wśród ofiar był zarówno kontradmirał Hood, jak i dowódca okrętu, komandor Cay<ref name=Klimczyk134/>. Jednym z uratowanych był oficer artyleryjski krążownika, komandor porucznik [[Hubert Edward Dannreuther]], który za swą postawę został uhonorowany [[Distinguished Service Order]] i rosyjskim [[Order Świętej Anny|Orderem św. Anny]]<ref>{{cytuj książkę|autor=В.Ю. Грибовский|tytuł=Линейный крейсер Invincible|strony=37}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url=http://www.unithistories.com/officers/RN_officers_nonWW2.html#D/|tytuł=Royal Navy Officers|data dostępu=2010-09-30}}</ref>.
| |||