Księża patrioci: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
m linki zewnętrzne |
||
Linia 2:
== Historia ==
W exposé sejmowym w styczniu 1949 r. premier [[Józef Cyrankiewicz]] stwierdził: „wszelkie próby wykorzystania ambony czy szat kapłańskich dla podniecania namiętności przeciw [[Polska Ludowa|państwu ludowemu]] lub popierania [[Podziemie reakcyjne|podziemia]] będą przecinane z cała stanowczością i surowością prawa. Rząd będzie natomiast otaczał opieką tych kapłanów, którzy dali i dają dowody swego patriotyzmu”. Stąd wzięło się propagandowe określenie „księża patrioci” jako przeciwieństwo nieposłusznej wobec władz większości kleru<ref>Andrzej Albert, ''Najnowsza historia Polski 1914–1993'', Warszawa 1995, t. 2, s. 156.</ref>.
Pomysł utworzenia ruchu zrodził się 1–2 października 1949 we Włocławku, na zjeździe księży, byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Zjazd ten dał początek popieranemu przez władze państwowe politycznemu ruchowi części duchowieństwa. 12 stycznia 1950 r. księża patrioci utworzyli [[Związek Bojowników o Wolność i Demokrację|Komisję Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację]]. Na samym początku członkiem Komisji mógł zostać jedynie ksiądz z przeszłością obozową lub kombatancką, ale w roku 1950 rząd zmienił tę zasadę i do Komisji mógł już przystąpić „każdy ksiądz, chcący dać tym wyraz pozytywnego stosunku do Polski Ludowej”. W grudniu 1954 r. liczba księży zarejestrowanych w Komisji Księży przy ZBoWiD wynosiła około tysiąca, czyli około 10% wszystkich kapłanów<ref>Mikołaj Rostworowski ''Słowo o Paxie 1945–1956'', Warszawa, 1968, s. 48.</ref>.
| |||