Straż Graniczna (1922–1923): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 47:
Formację praktycznie rozformowano w dwóch etapach. Do 1 lipca 1923 roku zlikwidowano większość batalionów, a ochronę granicy przejęła Policja Państwowa. Wyjątek stanowiło sześć batalionów Straży Granicznej, którymi to Minister Spraw Wewnętrznych zarządzeniem z 15 czerwca 1923 nakazał obsadzić granicę na Wileńszczyźnie. Na terenie powiatów: brasławskiego, dziśnieńskiego, duniłowskiego i wilejskiego pozostawiono do jesieni bataliony nr 9., 27., 28., 39., 31. i 33 zmieniając im jednocześnie etaty{{odn|Organizacja sześciu baonów SG 1923|s=8}}. Pełniły one służbę na granicy polsko–litewskiej, gdzie nadal utrzymywała się napięta sytuacja polityczna. Ochraniały odcinek od Michalin do wsi Wernejek{{odn|Ochał|2017|s=129}}.
Do 10 lipca 1923 roku zlikwidowano Główną Komendę Straży Granicznej{{odn|Prochwicz|Kępa|2003|s=19}}.
W jej miejsce, w celu koordynacji działań pozostawionych batalionów, utworzono Komendę Batalionów Straży Granicznej podległą Departamenowi III Ministerstwa Spraw Wojskowych. Komendantem mianowany został mjr Antoni Gedke{{odn|Ochał|2017|s=129}}.
Straż Graniczną ostatecznie zlikwidowano rozkazem Ministra Spraw Wewnętrznych nr L. 4625/pf/org z 3 października 1923. Nakazywał on rozformowanie sześciu batalionów na Wileńszczyźnie, Komendy Batalionów SG w Warszawie i Szkoły Podoficerskiej SG w Łomży. Bataliony miały rozpocząć przekazywanie odcinków granicznych Policji Państwowej z dniem 15 października, a zakończyć do 24.00 22 października{{odn|Likwidacja SG 1923|s=4}}.
| |||