|
== Działalność ==
W [[1941]] r. po zajęciu Wilna przez hitlerowców, aresztowany i osadzony w więzieniu na [[Plac Łukiski w Wilnie|Łukiszkach]]. Wskutek zarażenia tyfusem plamistym, uniknął wywózki na przymusowe roboty do [[Niemcy|Niemiec]]. Po zorganizowanej przez ruch oporu ucieczce z więzienia przez rok ukrywał się na wileńskiej wsi. Przez część okresu internowania abp. [[Romuald Jałbrzykowski|Romualda Jałbrzykowskiego]] ([[1942]]–[[1944]]1942–1944) pełnił funkcję tajnego łącznika metropolity wileńskiego z kurią. Dnia [[25 marca]] [[1945]] r. przyjął świecenia kapłańskie jako ostatni duchowny wyświęcony przez polskiego biskupa w Wilnie. Z tamtego okresu datuje się tezteż jego bliska przyjaźń z [[Henryk Gulbinowicz|Henrykiem Gulbinowiczem]], późniejszym [[kardynał]]em, metropolitą [[Wrocław|wrocławskim]].
W 1945 r. rozpoczął pracę w parafii [[Rudomino]] koło Wilna, gdzie nawiązał kontakt z antykomunistycznym podziemiem. W obliczu groźby aresztowania, na podstawie sfałszowanych dokumentów, uciekł do Białegostoku. W latach [[1946]]–[[1948]] wikariusz w parafii Św. Apostołów Piotra i Pawła w [[Suchowola|Suchowoli]], organizator ruchu harcerskiego oraz współtwórca Liceum Ogólnokształcącego. Był wychowawcą [[Wacław Dec|Wacława Deca]], późniejszego profesora, światowej sławy ginekologa i położnika, którego za kontakty z drużyną harcerską ks. Wilczewskiego wykreślono z listy studentów Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w [[Łódź|Łodzi]].
W latach 1948–[[1954]]1948–1954 wikariusz w [[Parafia św. Rocha w Białymstoku|parafii św. Rocha]] w Białymstoku, w latach 1954–[[1974]]1954–1974 proboszcz w [[Czarna Wieś Kościelna|Czarnej Wsi Kościelnej]]. W latach 1974–[[1995]]1974–1995 proboszcz [[Parafia Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Kazimierza w Mońkach|parafii Matki Boskiej Częstochowskiej i Śwśw. Kazimierza]] w Mońkach. Współorganizator ogólnopolskich kościelnych obchodów 500 lecia śmierci [[Święty Kazimierz|św. Kazimierza]] ([[1984]]) oraz inauguracji peregrynacji obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w polskiej części archidiecezji Wileńskiej ([[1987]]). Członek komitetu organizacyjnego wizyty [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] w Białymstoku ([[1991]]). Po przejściu na emeryturę (1995) mieszkał w [[Turośń Kościelna|Turośni Kościelnej]].
W [[1999]] r z inicjatywy [[Towarzystwo Przyjaciół Moniek|Towarzystwa Przyjaciół Moniek]] Rada miejska przyznała mu pierwszy w dziejach miasta tytuł honorowego obywatela Moniek.
== Tytuły, nagrody i odznaczenia ==
* [[31 maja ]] 1974 – kanonik honorowy Kapituły Bazyliki [[Archidiecezja wileńska|Metropolitalnej Wileńskiej]] w Białymstoku (od [[1992 ]] Białostockiej Kapituły Metropolitalnej) ▼
* 6 września 1999 – honorowy obywatel Moniek
▲* [[31 maja]] 1974 – kanonik honorowy Kapituły Bazyliki [[Archidiecezja wileńska|Metropolitalnej Wileńskiej]] w Białymstoku (od [[1992]] Białostockiej Kapituły Metropolitalnej)
* 2000 – [[6 wrześniaprałat]] 1999 – honorowy obywatelJego MoniekŚwiątobliwości
* [[21 sierpnia ]] 2000 r. – kawaler [[Order Odrodzenia Polski|Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski]] ▼* [[2000]] – [[prałat]] honorowy Jego Świątobliwości
▲* [[21 sierpnia]] 2000 r. – kawaler [[Order Odrodzenia Polski|Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski]]
== Bibliografia ==
* [[Marcin Dzierżanowski]], Krzysztof Falkowski (red.), ''Ksiądz Kanonik Kazimierz Wilczewski Honorowy Obywatel Miasta Mońki'', Mońki 1999.
* Magdalena Grochowska, ''Sprzeczne z piątym przykazaniem'', ''"Gazeta Wyborcza"'' 120/[[1997]] r.
{{SORTUJ:Wilczewski, Kazimierz}}
| 