Mirosław Okoński: Różnice pomiędzy wersjami

Treningi piłkarskie rozpoczynał w [[Gwardia Koszalin|Gwardii Koszalin]], gdzie występował w latach 1969-1977. W [[1977]] przeszedł do [[Lech Poznań|Lecha Poznań]]; był zawodnikiem poznańskiego klubu do [[1980]], ponownie 1982-1986 i w 1992. Łącznie wystąpił w 200 meczach ekstraklasy (jako piłkarz Lecha), strzelając 69 goli; osiągnął trzy tytuły mistrzowskie (1983, 1984, 1993) oraz miał udział w zdobyciu dwóch [[Puchar Polski w piłce nożnej|Pucharów Polski]] ([[Puchar Polski w piłce nożnej (1981/1982)|1982]] – zdobywca zwycięskiego gola w finale, [[Puchar Polski w piłce nożnej (1983/1984)|1984]]). Jest najstarszym piłkarzem Lecha z tytułem mistrzowskim (prawie 35 lat w 1993). Kibice Lecha uznali go wW plebiscycie "„[[Gazeta Wyborcza|Gazety Wyborczej]]"” zazostał piłkarzawybrany piłkarzem 80-lecia klubu.

W latach [[1980]]-[[1982]] z racji odbywania służby wojskowej reprezentował [[Legia Warszawa (piłka nożna)|warszawską Legię]] (52 mecze ligowe, 15 bramek, dwa Puchary Polski – [[Puchar Polski w piłce nożnej (1979/1980)|1980]], [[Puchar Polski w piłce nożnej (1980/1981)|1981]]). W Niemczech reprezentował barwy [[Hamburger SV]] (1986-1988 62-15), w [[1987]] w plebiscycie na piłkarza roku Bundesligi zajął 2. miejsce za [[Uwe Rahn]]em. Ponadto był zawodnikiem [[Olimpia Poznań (piłka nożna)|Olimpii Poznań]] (1992-1993), Astry Krotoszyn (1994-1995), Lipnie Stęszew (1995), Klubie Piłkarskim Poznań (2001-2002), Concordia Hamburg (1993), FTSV Raspo Elmshorn (1993-1994). W latach 1988-1992 występował w lidze greckiej ([[AEK Ateny (piłka nożna)|AEK Ateny]] 77-22, Korintos 18-4). W rundzie wiosennej sezonu 1996/97 powrócił do macierzystego klubu – Gwardii Koszalin i rozegrał kilka spotkań na szczeblu trzecioligowym.