Ogniwo paliwowe: Różnice pomiędzy wersjami

Zasadę działania ogniw wodorowych odkrył w 1838 roku niemiecko-szwajcarski chemik [[Christian Friedrich Schönbein]]. Opublikował ją w styczniowym wydaniu 1839 „Philosophical Magazine” (''Magazynu Filozoficznego'') i na podstawie tej pracy [[Walia|walijski]] naukowiec sir [[William Grove]] stworzył pierwsze działające ogniwo paliwowe. W roku 1887 Walther Hermann Nernst zaproponował i wprowadził opis matematyczny działania ogniwa paliwowego w formie znanej dziś jako równanie Nernsta, które koreluje równowagowy potencjał elektrod ogniwa paliwowe-go z potencjałem standardowym oraz stężeń reagentów procesu elektrochemicznego<ref>{{Cytuj|autor = Jakub Kupecki|tytułrozdział = Rozdział 1: Wprowadzenie [w]| tytuł=Zagadnienia modelowania, konstrukcji i badań eksploatacyjnych układu mikro-kogeneracyjnego z ceramicznymi ogniwami paliwowymi (SOFC), {{ISBN| isbn=978-83-7789-394-4}} (| redaktor=Kicinski J., Cenian A., Lampart P., ed.), str.| s=11-34, 2015.|data = 11.2015}}</ref>. Ogniwa te nie znalazły jednak praktycznego zastosowania aż do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to [[Stany Zjednoczone]] wykorzystały ogniwa z membranami polimerowymi, albo [[Alkaliczne ogniwo paliwowe|AFC]] jako źródło elektryczności i wody w swoim programie kosmicznym. W ogniwa paliwowe zostały wyposażone takie statki jak np. [[Gemini 5]], seria [[Program Apollo|Apollo]], czy [[stacja orbitalna]] [[Skylab]]. Dodatkowym atutem ogniw była produkcja [[Woda pitna|wody pitnej]].

Pierwsza polska jednostka mikro-kogeneracyjna (ang. ''micro-combined heat and power unit'') została uruchomiona we wrześniu 2015 r. w [[Instytut Energetyki|Instytucie Energetyki]]<ref name="Stępień">{{Cytuj książkę | inni = Kicinski J., Cenian A., Lampart P. (red.) | tytuł = Zagadnienia modelowania, konstrukcji i badań eksploatacyjnych układu mikro-kogeneracyjnego z ceramicznymi ogniwami paliwowymi (SOFC) | data = 2015 | isbn = 978-83-7789-394-4 | rozdział = Konstrukcja układu micro-CHP | autor r = Stępień M., Rychlik M., Wierzbicki M., Bonja M., Stefański M.}}</ref><ref name="Wierzbicki">{{Cytuj książkę | inni = Kicinski J., Cenian A., Lampart P. (red.) | tytuł = Zagadnienia modelowania, konstrukcji i badań eksploatacyjnych układu mikro-kogeneracyjnego z ceramicznymi ogniwami paliwowymi (SOFC) | data = 2015 | isbn = 978-83-7789-394-4 | rozdział = Badania eksploatacyjne układu μ-CHP| autor r = Wierzbicki M., Skrzypkiewicz M., Zieleniak A.}}</ref>. Układ ten ma moc elektryczną i cieplną ok. 2 kW. Instalacja jest zasilana oczyszczonym [[biogaz]]em, jednak możliwe jest wykorzystanie alternatywnych paliw, w tym gazu ziemnego i paliw syntetycznych takich jak [[eter dimetylowy]] (DME)<ref>{{Cytuj |autor = Jakub Kupecki, Janusz Jewulski, Krzysztof Badyda |tytuł = Comparative Study of Biogas and DME Fed Micro-CHP System with Solid Oxide Fuel Cell |czasopismo = Applied Mechanics and Materials |data = 2012|wolumin = 267 |s = 53–56 |doi = 10.4028/www.scientific.net/amm.267.53 |język = en|doztępdostęp=z}}</ref>.