Wenus: Różnice pomiędzy wersjami

Kolejny projekt USA, Pioneer Venus, zawierał w sobie dwie oddzielne misje{{r|Colin77}}. Pierwszą był orbiter [[Pioneer Venus 1]], który został wprowadzony na eliptyczną orbitę wokół Wenus 4  grudnia 1978 i pozostał na niej przez ponad trzynaście lat, wykonując radarowe mapy powierzchni i badając atmosferę. Drugą była sonda [[Pioneer Venus 2]], która dostarczyła na Wenus cztery mniejsze próbniki, które weszły w atmosferę 9 grudnia 1978 i zebrały dane o jej składzie chemicznym, wiatrach i przepływach ciepła{{r|Williams05}}.

W ciągu następnych czterech lat ZSRR wysłał na Wenus cztery kolejne sondy. [[Wenera 11]] i [[Wenera 12]] wykryły burze w atmosferze Wenus{{r|mitchell_4}}. [[Wenera 13]] i [[Wenera 14]] wylądowały na jej powierzchni 1 i 5 marca 1982 i wykonały pierwsze kolorowe zdjęcia jej powierzchni. Wszystkie cztery sondy miały spadochrony, które otwierały dopiero na wysokości 50 km, aby wyhamować w gęstych niższych warstwach atmosfery. Wenera 13 i 14 zbadały próbki gleby przy pomocy [[promieniowanie rentgenowskie|promieniowania rentgenowskiego]] i [[Spektroskopia|spektrometru]], oraz przeprowadziły próby pomiaru ściśliwości gruntu{{r|mitchell_4}}. Ostatnimi sondami programu Wenera były sondy [[Wenera 15]] i [[Wenera 16]]. Zostały one umieszczone na orbicie Wenus w październiku 1983 i wykonały mapy jej powierzchni za pomocą [[radar z syntetyczną aperturą|radarów z syntetyczną aperturą]]{{r|Greeley07}}.