Stefan Tarnawski: Różnice pomiędzy wersjami

W okresie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] należał do [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]]. W 1918 został żołnierzem [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]], skierowano go na front ukraiński. Po kursie medycznym w [[Zamek Ujazdowski w Warszawie|Szpitalu Ujazdowskim]] przydzielono go do szpitala wojskowego w [[Wilno|Wilnie]] jako podoficera sanitarnego. W 1926 ukończył studia na Wydziale Lekarskim [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]]. Kontynuował karierę lekarza wojskowego, m.in. w [[21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”|21 Pułkupułku Piechotypiechoty „Dzieci Warszawy”]]. Pełnił funkcję naczelnego lekarza [[1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego|1 Pułkupułku Szwoleżerówszwoleżerów Józefa Piłsudskiego]].

Od 1941 był komendantem Tajnej Organizacji Wojskowej Okręgu Krakowskiego, w 1943 został dowódcą [[Kedyw (wojsko)|Kedywu]] Okręgu Krakowskiego [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]]. W 1944 ponownie znalazł się w stolicy, wszedł w skład Szefostwa Służby Zdrowia Komendy Głównej AK. Brał udział w [[Powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]] w Sanitariacie Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Był komendantem szpitali stałych i polowych, a także szefem sanitariatu Grupy "Północ"„Północ”. Znalazł się następnie w Krakowie z transportem rannych i chorych szpitala polowego, obejmując komendanturę ewakuowanego Szpitala Ujazdowskiego.