Plan Younga: Różnice pomiędzy wersjami

 

Na mocy Planu Younga Niemcy zobowiązały się do spłat reparacji w ciągu 59 lat (do 1988 roku), w ogólnej sumie 115 447 000 000 [[marka niemiecka|RM]]. Sumą tą objęto odszkodowania wojenne dla [[Ententa|Ententy]] i Stanów Zjednoczonych, koszty odbudowy oraz oprocentowanie i spłatę pożyczki [[Charles Gates Dawes|Dawesa]]. Sumy reparacyjne wpłacać miały Niemcy do utworzonego w tym celu Banku Reparacyjnego z siedzibą w [[Bazylea|Bazylei]]. Na podstawie Planu Younga Niemcy otrzymały obniżenie sumy reparacyjnej, oraz anulowanie postanowień o zabezpieczaniu i zastawach. Wycofano też z Niemiec międzynarodowe komisje kontrolne. Plan Younga nie zakończył ostatecznie sprawy reparacyjnej. Położenie gospodarcze Niemiec pogorszyło się z wiosną 1931 roku, co sprawiło, że prezydent Stanów Zjednoczonych [[Herbert Hoover]] (pod naciskiem przedsiębiorców amerykańskich i na skutek telegraficznej prośby [[Paul von Hindenburg|Hindenburga]]) wystąpił 20 czerwca 1931 z projektem rocznego moratorium na wypłaty reparacyjne. Z końcem 1931 rzeczoznawcy Banku Reparacyjnego orzekli, że Niemcy nie są w stanie płacić rat według Planu Younga. Raport ten stał się podstawą konferencji w [[Lozanna|Lozannie]] od 16 czerwca 1932, która po długich naradach załatwiła ostatecznie sprawę reparacji. Układem w Lozannie 9 lipca 1932 dawna [[Ententa]] zrzekła się należnych jej sum reparacyjnych, w zamian za co Niemcy wpłaciły do Banku Reparacyjnego jednorazowo 3 miliardy RM w bonach, jako globalną sumę reparacji.

 

== Przypisy ==