Schronisko turystyczne na Babiej Górze: Różnice pomiędzy wersjami

|data otwarcia = 11 czerwca 1905

|właściciel = [[Beskidenverein]]

'''Schronisko turystyczne na Babiej Górze''' (a właściwie pod '''Głodną Wodą''', niem. ''Schutzhaus auf der Babiagura'', węg. ''Menedékház a Babiagurán'') – nieistniejące [[Góra|górskie]] [[schronisko turystyczne]] w [[Beskid Żywiecki|Beskidzie Żywieckim]], którena znajdowało[[Babia sięGóra|Babiej Górze]], położone na wysokości 1616 m n.p.m. na [[Babia Góra|Babiej Górze]]. Było pierwszym tego typu obiektem w [[Beskid Żywiecki|Beskidzie Żywieckim]]. Zakończyło swoją działalność po II wojnie światowej. W [[1949]] uległo zniszczeniu w pożarze.

W rejonie Babiej Góry pod koniec XIX wieku działała niemiecka organizacja turystyczna [[Beskidenverein]], która wyznaczyła jedne z pierwszych [[szlak turystyczny|szlaków turystycznych]] w [[Beskidy Zachodnie|Beskidach Zachodnich]], wkrótce też pojawił się pomysł wybudowania [[schronisko turystyczne|schroniska turystycznego]] na Babiej Górze.

Projektantem obiektu był Wilhelm Schlesinger – działacz BVBeskidenverein, który był również znakarzem [[szlak turystyczny|szlaków]] na Babią Górę. W latach [[1904]]–[[1905]]1904–1905 powstał solidny, jednopiętrowy murowany budynek z oszkloną werandą z widokiem na [[Tatry]], [[Mała Fatra|Małą Fatrę]] i [[Orawa (region)|Orawę]]. Koszt budowy wyniósł 22 tysiące [[korona austro-węgierska|koron austriackich]]. W 4 pokojach na piętrze mogło nocować 20 turystów (jeden pokój przeznaczony był tylko dla pań). Na parterze znajdowała się [[Kuchnia (pomieszczenie)|kuchnia]], pokój dla obsługi, izba gościnna dla 30 i [[weranda]] dla 20 gości oraz [[Ubikacja|sanitariaty]]. Gospodarze obok schroniska wybudowali niewielki drewniany domek mieszkalny. Oprócz niego w pobliżu znajdowała się [[Obora (budynek)|obórka]] dla dwóch krów i drobiu, [[szopa (pomieszczenie gospodarcze)|szopa]], [[stacja meteorologiczna]] i niewielka [[kapliczka]]. Obiekt znajdował się po stronie [[Kraje Korony Świętego Stefana|węgierskiej]], niedaleko granicy z [[Królestwo Galicji i Lodomerii|Galicją]]. Z pobliskiego stałego źródła "„[[Głodna Woda]]"” poprowadzono grawitacyjny rurociąg doprowadzający wodę dla potrzeb mieszkańców obiektu i turystów.

Uroczystego otwarcia schroniska dokonano [[11 czerwca]] [[1905]], a pierwszym gospodarzem został gajowy Jan Zosiak z [[Orawska Półgóra|Polhory]], który wcześniej prowadził turystów na szczyt Babiej Góry od węgierskiej strony. Oficjalnie funkcjonowało jako ''Schlesinger-Schutzhaus''. Do lat 30. XX wieku było najwyżej położonym schroniskiem na terenie polskich [[Karpaty|Karpat]].