|
Dzięki dużej liczbie koncertów i półamatorskim nagraniom demo grupa zdobyła sobie pierwszych fanów, a także zainteresowanie wytwórni [[Warner Bros.]] z którą w [[1970]] roku podpisała kontrakt. Realizując swój debiutancki album formacja zrezygnowała z motocyklowego image'u, który dotychczas prezentowała i zmieniła charakter wykonywanej dotychczas muzyki. Na swoim debiutanckim album, zatytułowanym ''The Doobie Brothers'' zaproponowała akustyczne brzmienie i kompozycje nawiązujące do [[country]], co nie stało się zaczynem sukcesu.
Udało się to wraz z wydaniem drugiego krążka, pt. ''Toulouse Street'' opartego na mocniejszych, rockowych brzmieniach. W jego nagraniu uczestniczył nowy basista Tiran Porter i drugi perkusista Michael Hossack. Przez kolejnych kilka lat zespół nagrywał kolejne przebojowe albumy. Na nagranejwydanej w [[1973]] roku płycie ''The Captain and Me'' znalazły się dwa wielkie przeboje grupy: ''China Groove'' i ''Long Train Runnin'''.
Po pewnym czasie Hossacka zastąpił Keith Knudsen, który dokończył z zespołem prace nad krążkiem ''What Were Once Vices Are Now The Habits''. Kompozycja ''Black Water'' stała się pierwszym w historii grupy singlem, który zajmował czołową pozycję na listach przebojów. Niekończące się trasy koncertowe były przyczynaprzyczyną pogarszającego się stanu zdrowia muzyków. Podczas trasy promującej, wydaną w [[1975]] roku, płytę ''Steampede'' Johnston dostał ataku wrzodów żołądka i trafił do szpitala. Nowe brzmienie zostało zaprezentowane na płycie ''Talkin' It to the Streets'', była to mieszanka muzyki [[funky]] i [[jazz]]ującego [[Muzyka pop|popu]]. Krążek pokrył się platyną.
Lukę po Johnsonie wypełnili dwaj byli muzycy [[Steely Dan]]: [[Michael McDonald (piosenkarz)|Michael McDonald]] - wokalista, klawiszowiec i autor tekstów (dołączył w [[1976]] podczas sesji ''Talkin' It to the Streets'') oraz trzeci gitarzysta - [[Jeff Baxter]] (w zespole od [[1974]]). Muzycy ci, zwłaszcza McDonald spowodowali zwrot w twórczości formacji, która odtąd prezentowała o wiele spokojniejsze [[soft rock]]owe, ocierającym się o [[soul]] muzyczne oblicze, a– w grze Baxtera słyszalne były także echa [[jazz]]u. W tej stylistyce utrzymanych było kilka kolejnych wydawnictw zespołu, m.in. ''Livin' On The Fault Line'' ([[1977]]), a przede wszystkim bestsellerowy album ''Minute by Minute'' z [[1978]] roku. Za singiel ''What a Fool Believes'' zespół otrzymał [[Nagroda Grammy|nagrodę Grammy]] w kategorii ''[[Nagroda Grammy w kategorii Piosenka roku|Piosenka roku]]''. Na ''Minute by Minute'' pojawił się gościnnie były członek grupy – Tom Johnston.
Stres spowodowany sukcesem doprowadzał do konfliktów w zespole., Ww wyniku czego odeszli Baxter (w [[1978]]) i Hartman (w [[1979]])<ref name="BBC">{{cytuj stronę|url = https://www.bbc.co.uk/music/artists/cc675751-7425-470f-8d2d-167ed3ba8759| tytuł = John Hartman - New Songs, Playlists & Latest News - BBC Music| Famous Birthdays| data dostępu = 2018-09-05| autor = | opublikowany = bbc.co.uk| praca = | data = | język = en}}</ref>. Album ''One Step Closer'' z [[1980]] roku, nagrano w nowym składzie z gitarzystą Johnem McFee, z perkusistą sesyjnym Chetem MacCrackenem i z wokalistą, saksofonistą, klawiszowcem [[Cornelius Bumpus|Corneliusem Bumpusem]] (dawniej, m. in. [[Moby Grape]])<ref name="Discogs">{{cytuj stronę|url = https://www.discogs.com/artist/922210-Cornelius-Bumpus| tytuł = Cornelius Bumpus| data dostępu = 2018-09-05| autor = | opublikowany = discogs.com| praca = | data = | język = en}}</ref>. Mimo iż krążek nie dorównywał artystycznie poprzedniemu, płyta osiągnęła status platynowej, a kompozycja ''Real Love'' poszerzyła kolekcję hitów grupy.
Po nagraniujej płytynagraniu odszedł Porter<ref name="Discogs (2)">{{cytuj stronę|url = https://www.discogs.com/The-Doobie-Brothers-One-Step-Closer/release/4886227| tytuł = The Doobie Brothers – One Step Closer| data dostępu = -2018-09-05| autor = | opublikowany = discogs.com| praca = | data = | język = en}}</ref>, którego zastąpił [[Willie Weeks]], późniejszy współpracownik, m.in. [[Michael Jackson|Michaela Jacksona]] i [[Quincy Jones|Quincy'ego Jonesa]]<ref name="FB">{{cytuj stronę|url = https://www.famousbirthdays.com/people/tiran-porter.html| tytuł = Tiran Porter - Bio, Facts, Family | Famous Birthdays| data dostępu = 2018-09-05| autor = | opublikowany = famousbirthdays.com| praca = | data = | język = en}}</ref>. Podczas trasy promującej ów materiał MacCracken został zastąpiony przez [[Andy Newmark|Andy'ego Newmarka]]. W [[1981]] roku Patrick Simmons zdecydował się opuścić zespół i rozpocząć karierę solową. Muzycy postanowili więc tymczasowo zawiesić działalność zespołu i zagrać ostatnia serię koncertów. Występy zostałzostały zarejestrowane i wydane na płycie ''Farwell Tour'' w [[1983]] roku.
W [[1987]] roku zespół reaktywował się z myślą o wzięciu udziału w koncercie mającym się odbyć w [[Hollywood Bowl]]. Do składu powrócili Johnston i Simmons. Bilety zostały sprzedane w rekordowym tempie. W [[1989]] roku Johnston, Simmons, Hartman, Porter, Hossack i Bobby LaKind (śpiew, [[kongi]] – techniczny, a następnie muzyk zespołu, wcześniej słyszalny na płytach ''Livin' On The Fault Line'', ''Minute by Minute'' i ''Farwell Tour''), podpisali kontrakt z [[Capitol Records]]. Niedługo potem ukazał się album ''Cycles'' ([[1989]]). Zapowiadający go singiel ''The Doctor'' nawiązywał miał charakter zbliżonydo utworów grupy z lat siedemdziesiątych. Po dwóch latach ukazał się kolejny album, zatytułowany ''Brotherhood'' ([[1991]]), a w roku [[2000]] ''Sibling Rivalry'' oraz niezliczone kompilacje i kilka wydawnictw koncertowych.
Zespół sprzedał ponad 20 mln płyt. Istnieje do dnia dzisiejszego, z pięcioletnią przerwą w latach 1982-1987. Największe przeboje grupy to: ''Listen to the Music'' ([[1972]]), ''Long Train Runnin''' ([[1973]]), ''China Groove'' ([[1973]]), ''Black Water'' ([[1974]]), ''What a Fool Believes'' ([[1979|1978]]), ''Real Love'' ([[1980]]), ''The Doctor'' ([[1989]]).
|
