Kirasjerzy: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK, lit.
Linia 15:
 
== Uzbrojenie i wyposażenie ==
Wcześniejsi kirasjerzy tj. z drugiej połowy szesnastego i pierwszej siedemnastego, nosili prawie zawsze zbroje trzy czwarte (rzadziej półzbroje czy pełne zbroje). Płytowy kirys mógł miecmieć uksztautowanąukształtowaną krawędź dolną na wzór litery „V” lub prostą na wysokości pępka. Naramienniki zachodzące na kirys by zasłonić słaby punkt jakim była pachą. NareczakiNaręczaki zwykle zintegrowane (opacha, nałokietnica i stanowilystanowiły jeden element z wielu ruchomych połączonych blach), wewnętrzną część łokcia mogły zasłaniać folgi kompresyjne lub przedłużenie nałokcicy. Rękawice płytowe mogły miecmieć łuskowe palce lub bycbyć ich całkiem pozbawione, w przeciwieństwie do pietnastowiecznychpiętnastowiecznych rękawic natomiast na wzór czternastowiecznych folgi osłaniające podstawę kciuka były zintegrowane z folgami śródręcza. Nogi były osłonięte długimi taszkami sięgającymi od kirysu do kolan. Nosili oni szturmaki zamknięte oraz otwarte, hełmy zamknięte, czasem moriony. Ochronę szyi mógł stosować oddzielny obojczyk płytowy wsuwany pod kirys lub przedłużenie hełmu. Stopniowo z czasem kiedy rozwijała się broń palna, zbroje musiały byc coraz grubsze a przez to cięższe, wiec rezygnowano z rękawic, taszek , naręczaków, obojczyków czy bardziej kompletnych hełmów na rzecz zwiększania odporności kirysu.
 
Wyposażenie ochronne późniejszych kirasjerów obejmowało stalowy kirys o wysokości około 47 cm, szerokości 44 cm (na wysokości piersi) i wadze 8-9 kg, zapinany skórzanymi pasami wzmocnionymi poprzez dodanie łusek. Kirys ten chronił pierś i plecy jeźdźca przed ciosami broni białej i kulami muszkietowymi (wystrzelonymi z odległości nie mniejszej niż 50 kroków). Kula pistoletowa mogła go przebić tylko jeśli została wystrzelona z bardzo bliskiej odległości (2-3 kroki). W przeciwieństwie do wcześniejszych kirysów te miały Znacznie ciaśniejszy wcięcia na ręce co pozwalało osłonić nieco większą powieszchniepowierzchnię torsu bez konieczności produkcji dodatkowych płyt. Jednak wcięcia te ograniczały ruch rąk, utrudniało to wykonywanie cięć z lewej strony, jednak nie przeszkadzało z wyprowadzaniem pchnięć lub ciec z prawej.
 
Wyposażenie ochronne późniejszych kirasjerów obejmowało stalowy kirys o wysokości około 47 cm, szerokości 44 cm (na wysokości piersi) i wadze 8-9 kg, zapinany skórzanymi pasami wzmocnionymi poprzez dodanie łusek. Kirys ten chronił pierś i plecy jeźdźca przed ciosami broni białej i kulami muszkietowymi (wystrzelonymi z odległości nie mniejszej niż 50 kroków). Kula pistoletowa mogła go przebić tylko jeśli została wystrzelona z bardzo bliskiej odległości (2-3 kroki). W przeciwieństwie do wcześniejszych kirysów te miały Znacznie ciaśniejszy wcięcia na ręce co pozwalało osłonić nieco większą powieszchnie torsu bez konieczności produkcji dodatkowych płyt. Jednak wcięcia te ograniczały ruch rąk, utrudniało to wykonywanie cięć z lewej strony, jednak nie przeszkadzało z wyprowadzaniem pchnięć lub ciec z prawej.
 
Czasami kirasjerzy nosili [[Hełm kirasjerski|stalowe, otwarte hełmy]] w kształcie kasku, nawiązujące do hełmów hellenistycznych Greków i Rzymian. Posiadały otok z czarnego niedźwiedziego futra, a ozdobione były nadgrzebieniem z końskiego czarnego włosia i piórem pąsowym na lewym boku. Zabezpieczano je paskiem zapinanym pod brodą lub dolną wargą, który dla dodatkowej ochrony wzmacniano metalowymi łuskami.