Wikipedia

Reprezentacja Anglii w piłce nożnej mężczyzn: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m aktualizacja rankingu FIFA (20 września 2018)
m drobne techniczne
Linia 152:
Po kolejnych nieudanych mistrzostwach Anglikom na pocieszenie zostało pięć, odniesionych jeden po drugim, tryumfów w [[British Home Championship]]. Edycje [[British Home Championship 1955|1955]] i [[British Home Championship 1957|1957]] wygrywali samodzielnie, w [[British Home Championship 1956|1956]] tryumfowali obok wszystkich pozostałych uczestników, a w [[British Home Championship 1958|1958]] zwyciężyli razem z Irlandczykami.
 
W międzyczasie Anglicy rozpoczęli grę w eliminacjach do [[Szwecja|szwedzkich]] [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1958|mistrzostw świata]]. Po raz pierwszy w historii angielskich startów rozdzielono kwalifikacje od Mistrzostw Brytyjskich. Anglicy trafili do grupy 1, razem z [[Reprezentacja Irlandii w piłce nożnej mężczyzn|Irlandią]] i [[Reprezentacja Danii w piłce nożnej mężczyzn|Danią]]. Obie reprezentacje nie były wówczas zbyt dobre – Dania odnosiła sukcesy głównie w piłce amatorskiej, na [[Piłka nożna na Igrzyskach Olimpijskich|Olimpiadach]] i to przeważnie jeszcze przed wojną (ich ostatnim sukcesem był brąz na Olimpiadzie w [[Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1948|1948]]). Irlandia nie notowała żadnych sukcesów. Eliminacje rozpoczęli Anglicy późną jesienią 1956 – 5 grudnia podjęli Duńczyków w [[Wolverhampton]] i pokonali ich 5:2 po [[hat- trick]]u [[Tommy Taylor|Tommy’ego Taylora]] i dwóch golach [[Duncan Edwards|Duncana Edwardsa]]. Rywale odpowiedzieli dwoma golami [[Ove Bach Nielsen|Ove Nielsena]]. Dzięki wysokiej wygranej Anglicy objęli prowadzenie w grupie eliminacyjnej, wyprzedzając dotychczasowego lidera, Irlandię, lepszym stosunkiem bramek. Kolejny mecz ''Synowie Albionu'' grali dopiero po pół roku. Rywalem była drużyna Irlandii. W meczu na Wembley, 8 maja 1957, Anglicy rozbili swoich przeciwników 5:1. Znów hat-trick zaliczył Tommy Taylor. Dwa gole dorzucił [[John Atyeo]], a Irlandczycy odpowiedzieli golem [[Dermont Cubris|Dermonta Cubrisa]]. Tydzień po tym meczu, Anglicy pojechali do Kopenhagi na rewanż z Danią. Na boisku rywala wygrali 4:1 po dwóch golach Tommy’ego Taylora i jednym [[Johnny Haynes|Johnny’ego Haynesa]] i Johna Atyeo. Dla Danii bramkę zdobył [[John Jensen I|John Jensen]]. Anglii do awansu wystarczył już tylko remis, Irlandia potrzebowała dwóch zwycięstw, aby doszło do spotkania barażowego, a Dania straciła możliwość wyjazdu na mistrzostwa. Rewanż z Irlandią, na stadionie [[Dalymount Park]] w [[Dublin]]ie początkowo układał się po myśli graczy z Zielonej Wyspy. Po golu [[Alf Ringstead|Alfa Ringsteada]] w trzeciej minucie przedłużyli swoje szanse na awans. Jednak w ostatniej minucie spotkania John Atyeo wyrównał i Anglia zakwalifikowała się do mistrzostw. Irlandczykom pozostał mecz z Danią, który wygrała 2:0 i zajęła ostatecznie drugie miejsce w grupie. Duńczycy, bez zwycięstwa, musieli zadowolić się ostatnią pozycją.
 
Przed mistrzostwami Anglicy rozegrali, nie licząc meczów w British Home Championship, kilka spotkań towarzyskich. Pokonali w nich Francję 4:0,Portugalię 2:1, przegrali z [[Reprezentacja Jugosławii w piłce nożnej mężczyzn|Jugosławią]] 0:5 i zremisowali 1:1 ze [[Reprezentacja Związku Radzieckiego w piłce nożnej mężczyzn|Związkiem Radzieckim]].
Linia 212:
Lata 70. to dla drużyny narodowej czas regresu. Jeden start w finałach mistrzostw świata i zero w mistrzostwach Europy to najgorszy bilans w historii reprezentacji. Po [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1968|Euro 1968]] wypalił się potencjał szkoleniowy [[Alf Ramsey|Alfa Ramseya]], który z kadrą pracował jeszcze przez sześć lat po tym turnieju. Powoli na piłkarską emeryturę przechodziło pokolenie mistrzów świata, które nie doczekało się godnych siebie następców.
 
Paradoksalnie właśnie w latach 70. największe sukcesy odnosiły angielskie kluby; po międzynarodowe trofea sięgali piłkarze [[Leeds United A.F.C.|Leeds United]], [[Manchester City F.C.|Manchesteru City]], [[Arsenal F.C.|Arsenalu Londyn]], [[Tottenham Hotspur F.C.|Tottenhamu Hotspur]], {{Fb|Liverpool}}u, [[Chelsea F.C.|Chelsea]] i [[Nottingham Forest F.C.|Nottinghamu Forest]]. Wówczas też narodziła się wielka gwiazda angielskiego i wkrótce europejskiego piłkarstwa, napastnik [[Kevin Keegan]], jedyny Anglik, który dwukrotnie zdobył [[Złota Piłka|Złotą Piłkę]] dla najlepszego piłkarza grającego na Starym Kontynencie.
 
Dodatkowo reprezentacji nie służyły zawirowania w FA i częstsze niż dotychczas zmiany trenerów. Na następcę Ramseya wybrano [[Don Revie|Dona Revie]], który w ciągu ostatnich lat z ligowego średniaka Leeds United zbudował drużynę międzynarodowego formatu. Revie był jednak związany kontraktem ze swoim klubem i obiecał, że przejmie obowiązki selekcjonera w listopadzie 1974 roku. W związku z tym od maja do października tego roku trenerem kadry tymczasowo był były szkoleniowiec Manchesteru City (zdobył z nim [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|Puchar Zdobywców Pucharów]]) [[Joe Mercer]]. Mercer prowadził reprezentację tylko w siedmiu meczach, trzy z nich wygrał, trzy zremisował i jeden raz poniósł porażkę. Za najbardziej cenne uważa się remisy z przyszłymi mistrzami świata [[Reprezentacja Niemiec w piłce nożnej mężczyzn|Niemcami]] oraz [[Reprezentacja Argentyny w piłce nożnej mężczyzn|Argentyną]].
Linia 324:
Po rezygnacji Erikssona, trenerem został [[Steve McClaren]]. Zrezygnował z usług starszych zawodników jak [[Sol Campbell]], [[David James]] a przede wszystkim byłego kapitana Davida Beckhama. Zastrzegł jednak, że Beckham może zostać powołany. Po dobrym początku (trzy zwycięstwa), ekipę Anglii dopadł kryzys (m.in. 0:0 z [[Reprezentacja Macedonii w piłce nożnej mężczyzn|Macedonią]] i [[Reprezentacja Izraela w piłce nożnej mężczyzn|Izraelem]] oraz 0:2 z [[Reprezentacja Chorwacji w piłce nożnej mężczyzn|Chorwacją]]) w wyniku, którego Anglia spadła na 4. miejsce w grupie. Na głowę McClarena posypał się grad krytyki, lecz FA nie chciało go zwolnić. Sytuacja zmieniła się o 180° po tym jak [[Reprezentacja Rosji w piłce nożnej mężczyzn|Rosja]] przegrała z Izraelem. Żeby awansować, Anglia musiała tylko zremisować z Chorwacją, która awans miała zapewniony. Anglicy przegrali jednak 2:3, tym samym nie awansując na [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2008|Mistrzostwa Europy]]. McClaren został następnego dnia zwolniony ze stanowiska. Na jego następcę [[The Football Association|Football Association]] wybrał [[Fabio Capello]]. Włoch został drugim, po Erikssonie, obcokrajowcem na stanowisku trenera Anglii.
 
Swoją kadencję Capello rozpoczął od gier w eliminacjach mistrzostw świata. Anglia trafiła do grupy 6, razem z Andorą, Białorusią, Chorwacją, Kazachstanem i Ukrainą. Rezultaty spotkań pokazały, że zatrudnienie Włocha było bardzo dobrą decyzją. Chorwaci, którzy w eliminacjach Euro dwukrotnie ograli Anglików, zostali pokonani 1:4. [[Hat-hat trick]] strzelił w tym meczu [[Theo Walcott]], jednego gola dorzucił [[Wayne Rooney]]. Piłkarze mówili, że Włoch pozwolił im odzyskać wiarę w siebie<ref>''RPA 2010. Skarb kibica, 11 czerwca 2010''</ref>. Kolejne wyniki zdecydowanie to potwierdzały. 5:1 z Kazachstanem, 3:1 z Białorusią, 2:1 z Ukrainą, 4:0 w rewanżu z Kazachami, 6:0 z outsiderem grupy, Andorą i 5:1 w rewanżu z Chorwacją. Anglicy już kilka kolejek przed końcem zapewnili sobie awans na mistrzostwa. W walce o drugie miejsce liczyły się Ukraina lub Chorwacja. Aby Chorwacja miała szanse wyjazdu do RPA, musiała liczyć na zwycięstwo Anglii z Ukrainą. Zawodnicy Capello przegrali jednak nieoczekiwanie 0:1 i do barażu zakwalifikowała się Ukraina.
 
=== 2010 FIFA World Cup ===
Linia 536:
2. Kyle Walker (Manchester City) ur. 1990 r.
 
3. Danny Rose (TottenhamTottenham) ur. 1990 r.
 
5. John Stones (ManchesterManchester City) ur. 1994 r.
 
6. Harry Maguire (Leicester) ur. 1993 r.
Linia 557:
4. Eric Dier (Tottenham) ur. 1994 r.
 
7. Jesse Lingard (ManchesterManchester United) ur. 1992 r.
 
8. Jordan Henderson (Liverpool) ur. 1990 r.
Linia 563:
20. Dele Alli (Tottenham) ur. 1996 r.
 
21. Ruben Loftus-Cheek (CrystalCrystal PalacePalace) ur. 1996 r.
 
REPREZENTACJA ANGLII W PIŁCE NOŻNEJ – NAPASTNICY:
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Reprezentacja_Anglii_w_piłce_nożnej_mężczyzn”