Puławianie: Różnice pomiędzy wersjami

'''Puławianie''' – potoczna nazwa [[Frakcja (polityka)#Frakcja partyjna|frakcji]], powstałejktóra miała się wyłonić w kierownictwie [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii RobotniczejPZPR]] w 1956. Nazwa pochodzi od zespołu modernistycznych kamienic przy [[Ulica Puławska w Warszawie|ul. Puławskiej]] 24 i 26 w [[Warszawa|Warszawie]], które przetrwały wojnę, zasiedlonych po wojnie głównie przez wysokich funkcjonariuszy partyjnych, w których mieszkali niektórzy ze zwolenników tej frakcji.

Do najbardziej prominentnych przedstawicieli puławian należeli [[Roman Zambrowski]] i [[Leon Kasman]]. Orientacja „puławska” skupiała głównie inteligentów, działaczy czynnych w pierwszym dziesięcioleciu Polski Ludowej. Do związanych z „puławianami”„''puławianami''” zaliczano również działaczy takich jak [[Jerzy Albrecht]], [[Antoni Alster]], [[Celina Budzyńska]], [[Tadeusz Daniszewski]], [[Ostap Dłuski]], [[Edward Gierek]], [[Romana Granas]], [[Piotr Jaroszewicz]], [[Helena Jaworska]], [[Julian Kole]], [[Wincenty Kraśko]], [[Stanisław Kuziński]], [[Władysław Matwin]], [[Jerzy Morawski (polityk)|Jerzy Morawski]], [[Marian Naszkowski]], [[Roman Nowak]], Mateusz Oks, [[Józef Olszewski]], [[Mieczysław Popiel]], [[Jerzy Putrament]], [[Mieczysław Rakowski]], [[Adam Schaff]], [[Artur Starewicz]], [[Stefan Staszewski]], [[Jerzy Sztachelski]], [[Michalina Tatarkówna-Majkowska]], [[Roman Werfel]], [[Janusz Zarzycki]]<ref name="eisler">{{Cytuj|autor = [[Jerzy Eisler]]; |tytuł = Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989 |data = 1992 |isbn = 83-7066-208-0 |miejsce = Warszawa |wydawca = BGW |s = 61-63 |oclc = 834077717 }}</ref>, a także byli [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS-owcy]], jak [[Tadeusz Dietrich]], [[Henryk Jabłoński]], [[Oskar Lange]], [[Lucjan Motyka]], [[Adam Rapacki (polityk)|Adam Rapacki]]<ref>Wojciech Roszkowski, ''Najnowsza historia Polski 1914-1993'', Warszawa 1995.</ref>, [[Andrzej Werblan]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Eisler|imię= Jerzy|autor link= Jerzy Eisler|tytuł= Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989| rozdział= Październik i „Mała stabilizacja”| nazwisko r= | imię r= | autor r link= |wydawca= POW „BGW”|miejsce= Warszawa|rok= 1992|strony= 62|isbn= 8370662080}}</ref>. WieluCzęść z nich było pochodzenia żydowskiego, co "''natolińczycy''" wykorzystywali w propagandzie, nazywając "''puławian''" „Żydami”. W czasach stalinowskich oprócz stanowisk w partii zajmowali wysokie stanowiska głównie w prasie partyjnej i w instytutach związanych z kierownictwem PZPR.

Frakcja "''puławian''" była opozycyjna wobec [[natolińczycy|natolińczyków]], którzy mieli poparcie ze strony [[Nikita Chruszczow|Nikity Chruszczowa]]<ref name="jedl">[http://www.bu.umk.pl/Archiwum_Emigracji/Bibl.htm Witold Jedlicki, ''Chamy i Żydy''], Paryż 1962, s. 3-41, „[[Kultura (miesięcznik)|Kultura]]” nr 12/1962.</ref>, I sekretarza KC [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|KPZR]]. „Puławianie”„''Puławianie''” - zwani według tej samej nomenklatury "Chamami" - wyrobili sobie wcześniej opinię „[[Dogmatyzm|dogmatyków]] i [[Stalinizm|stalinowców]]”<ref name="eisler" />. Jednak po śmierci [[Józef Stalin|Stalina]] zaczęli dążyć do [[Liberalizacja|liberalizacji]] systemu [[realny socjalizm|realnego socjalizmu]]. Zmiana ich orientacji była oceniana jako nieszczera i nieprawdziwa, służąca zachowaniu stanowisk i pozycji w państwie<ref name="eisler" />. Z czasem za „puławianami”„''puławianami''” opowiedział się ówczesny I sekretarz KC PZPR [[Edward Ochab]]<ref name="eisler" />.

Walkę między „natolińczykami”„''natolińczykami''” a „puławianami”„''puławianami''” opisał [[Witold Jedlicki]], działacz proreformatorskiego Klubu Krzywego Koła w Warszawie. Wyjechał on na mocy decyzji [[Mieczysław Moczar|Moczara]], któryagenta wsowieckich 1962służb wyjechałspecjalnych i ministra spraw wewnętrznych PRL, z Polski do Izraela i w grudniu tego1962 roku zamieścił w emigracyjnej, paryskiej „Kulturze” tekstpaszkwil na [[Polski październik 1956|Październik 1956]] pod tytułemwymownym tytułem „Chamy i Żydy”<ref>[http://niniwa22.cba.pl/jedlicki_chamy_i_zydy.htm Witold Jedlicki, ''Chamy i Żydy'', Paryż 1962, s. 3-41], [[Kultura (miesięcznik)|Kultura]] nr 12/1962.</ref>. Jedlicki opisywał [[Polskiw październiknim 1956|Październiktoczoną w 1956]] iroku zakulisową walkę na szczytach władz partyjnych frakcjikoterii „konserwatywnej” (cieszącej się poparciem sowieckiej ambasady) zwanej „natolińczykami”„''natolińczykami''” oraz „proreformatorskiej” zwanej „puławianami”„''puławianami''”. Zgodnie z zamówieniem społecznym Moczara, Jedlicki określałokreślił jego zwolenników ("''natolinczyków''") jako „chamów”, czyli „przedstawicieli polskiego ludu”, zaś „puławian” jako „Żydów”. Była to korzystna dla Moczara manipulacja propagandowa, gdyż jego przeciwnicy zostali określeni jako „Żydy”. Broszura ta była elementem przygotowań sowieckich służb do zmian kadrowych w PRL<ref>[http://www.bibula.com/?p=19301.htm „Ten Żyd kogo Partia wskaże (rzecz o początkach kariery tow. gen. LWP Wojciecha Jaruzelskiego)” – Antoni Zambrowski]</ref>.