Wojna włosko-abisyńska (1935–1936): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m →‎masakry jeńców i cywilów: - nowe źródło - szacunki MCK
m →‎gazy bojowe: + iperyt na podstawie artykułu w niniwa22
Linia 50:
Włosi gromadzili gazy bojowe w Afryce wschodniej blisko 10 lat. Użycie środków chemicznych w wojnie zatwierdził Mussolini – „[[Rzym]], 27 października '35. A.S.E. Użycie gazu jest ''ultima ratio'' w celu przezwyciężenia oporu wroga i w wypadku kontrataku jest zatwierdzone. Mussolini.”.
26 grudnia 1935 etiopczycy wzięli do niewoli pilota, porucznika Titto Minnitiego, któremu po wzięciu do niewoli ucięto palce i genitalia, a następnie poćwiartowano. Dało to pretekst Mussoliniemu, by zatwierdzić użycie gazów bojowych i niszczenie wiosek przez marszałka [[Pietro Badoglio]] (OC 23/06, 28 grudnia 1935)<ref>{{Cytuj | url=http://www.wikiwand.com/en/Second_Italo-Ethiopian_War | tytuł=Second Italo-Ethiopian War | opublikowany=www.wikiwand.com | język=en | data dostępu=2018-11-01}}</ref>
Marszałek Badoglio użył gazu bojowego wielokrotnie. 20-24 stycznia 1936 zabito 8000 żołnierzy etiopskich w bitwie pod Tembien, w tym 1082 zginęło od gazów bojowych. Ponownie użyto gazów w bitwie pod Amba Aradam (10-19 luty 1936), w drugiej bitwie pod Tembien (27-29 luty 1936), samoloty włoskie zrzucały gaz musztardowy (np. nad jeziorem Ashangi na początku kwietnia 1936, co zapoczątkowało ruch partyzancki Arbegnoch - wł. shifta). Ogółem użyto 300 - 500 ton gazu musztardowego oraz nieokreśloną ilość innych gazów bojowych. <ref>{{Cytuj | url=http://www.wikiwand.com/en/Second_Italo-Ethiopian_War | tytuł=Second Italo-Ethiopian War | opublikowany=www.wikiwand.com | język=en | data dostępu=2018-11-01}}</ref> (głównie iperyt<ref>{{Cytuj | url=http://niniwa22.cba.pl/zapomniane_pieklo.htm | tytuł=Zapomniane piekło | opublikowany=niniwa22.cba.pl | język=pl | data dostępu=2018-11-01}}</ref>).
 
Użycie gazu starano się zachować w tajemnicy, lecz zostały one ujawnione światu przez [[Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca|Międzynarodowy Czerwony Krzyż]] i zagranicznych obserwatorów. Reakcją na informacje o zbrodniach były „omyłkowe” bombardowania (przynajmniej 19 razy) namiotów Czerwonego Krzyża<ref>Candeloro Giorgio, ''Storia dell’Italia Moderna'', Feltrinelli 1981.</ref><ref>Del Bocca Angelo, Rohat Giorgio, ''I gas di Mussolini'', 1996 Editori Riuniti, {{ISBN|88-359-4091-5}}.</ref>.