Pochodził z [[Mieszczaństwo|mieszczańskiej]] (rzemieślniczej) rodziny [[Kraków|krakowskiej]]. Śluby zakonne złożył w konwencie zakonu o.o. [[dominikanie|Dominikanów]] w [[Opatowiec (województwo świętokrzyskie)|Opatowcu]], miasteczku należącym do kasztelami [[Wiślica|wiślickiej]]. W wieku 28 lat został wybrany w [[1405]] r. na [[przeor]]a krakowskiego zgromadzenia dominikanów. W tym samym czasie prowadził zajęcia z teologii, a sam zapisał się na studia w Akademii Krakowskiej (1407 r.) celem uzupełnienia swojego wykształcenia.
W [[1414]] został [[prowincjał]]em polskiej prowincji zakonu. Był bliskim współpracownikiem, spowiednikiem i doradcą króla [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełły]]. W latach [[1409]]-[[1410]] brał udział w [[Sobór w Pizie|soborze w Pizie]]. Aby objąć [[Diecezja chełmska (rzymskokatolicka)|biskupstwo chełmskie]] — z polecenia samego króla — zrzekł się w [[1417]] r. funkcji prowincjała Dominikanów. Wdał się w konflikt z biskupem krakowskim [[Zbigniew Oleśnicki (kardynał)|Zbigniewem Oleśnickim]], którego przedmiotem była sprawa przyłączenia archidiakonatu lubelskiego (należącego do [[diecezja krakowska|diecezji krakowskiej]]) do biskupstwa chełmskiego. Był obecny przy wystawieniu przez Władysława II Jagiełłę [[Przywilej jedlneńsko-krakowski|przywileju jedlneńskiego w 1430 roku]]<ref>Franciszek Piekosiński, Wiece, sejmiki, sejmy i przywileje ziemskie w Polsce wieków średnich, Kraków 1900, s. 43.</ref>.[[ 31 grudnia]][[1435]] roku podpisał akt [[pokój w Brześciu Kujawskim|pokoju w Brześciu Kujawskim]]<ref>Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dodgiel, t. 4, Wilno 1764, s. 133.</ref>.
Zachowane w [[Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu|Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu]] ustawy czterech [[synod]]ów (1434-1440, 1440/41, 1445 i 1449), których autorem był biskup chełmski, stanowią wyjątkowy dokument dziejów diecezji chełmskiej. Dopiero na tle owych statutów synodalnych możemy w pełni docenić osobowość Jana Biskupca jako zakonnika, biskupa i męża stanu.
