Gabriel Narutowicz: Różnice pomiędzy wersjami

 

Ojciec Gabriela – Jan Narutowicz – pełnił urząd sędziego powiatowego ziemskiego, był właścicielem wsi [[Brewiki]] na Żmudzi. Jako postępowy ziemianin jeszcze przed ogłoszeniem (22 stycznia 1863) manifestu [[Rząd Narodowy (powstanie styczniowe)|powstańczego Rządu Narodowego]] zapowiadającego [[Uwłaszczenie chłopów w Polsce|uwłaszczenie chłopów]] zniósł w swoich dobrach ziemskich [[Pańszczyzna w Polsce|pańszczyznę]]<ref>Zygmunt Kaczmarek, ''Trzej prezydenci II Rzeczypospolitej''. Warszawa 1988, s. 11.</ref>. Za udział w [[powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] został skazany na rok więzienia. Wcześnie osierocił Gabriela, zmarł rok po jego urodzeniu.

Matką Gabriela Narutowicza była Wiktoria ze Szczepkowskich, trzecia żona Jana Narutowicza. To ona przejęła ciężar wychowania synów po śmierci męża. Jako kobieta wykształcona i zafascynowana filozofią [[Oświecenie (epoka)|oświecenia]] wywarła duży wpływ na poglądy młodego Gabriela. W 1873 postanowiła przenieść się do [[Lipawa|Lipawy]], aby uchronić swych synów przed nauką w szkole rosyjskiej, gdzie po upadku powstania styczniowego nasiliła się fala [[rusyfikacja|rusyfikacji]].

Brat Gabriela Narutowicza – [[Stanisław Narutowicz|Stanisław]], obywatel [[Republika Litewska (1918–1940)|Litwy tzw. kowieńskiej]], był członkiem tymczasowego litewskiego [[parlament]]u – [[Taryba|Taryby]] i jego podpis widnieje na Deklaracji Niepodległości Litwy ogłoszonej przez Tarybę 16 lutego 1918 roku.