Przewodniczący pro tempore Senatu Stanów Zjednoczonych: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: usunięcie odwołania commons:File:Orrin Hatch, official portrait, 112th Congress.jpg (usunięto z Wikimedia Commons) |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) styl do poprawy |
||
Linia 30:
Nic więc dziwnego, iż bardzo często nie bierze on udziału w posiedzeniach Senatu, a niektórzy wiceprezydenci w historii zjawiali się tam bardzo rzadko, tzn. tylko w wypadku potrzeby oddania decydującego głosu, albo specjalnych połączonych sesji Kongresu (ale nie zawsze, nawet obecnie, tak bywa, ostatni raz w 2001, kiedy wiceprezydenta zastępował senator Robert Byrd).
Senat wybiera więc swojego przewodniczącego ''pro tempore'' (czyli, w dosłownym tłumaczeniu z [[łac.]], „tymczasowego przewodniczącego” lub „przewodniczącego na okres tymczasowy”), który, wedle litery ustawy zasadniczej „przewodniczy Senatowi w okresie nieobecności wiceprezydenta”.
Przed uchwaleniem 25. Poprawki do Konstytucji, kiedy, w wypadku wakatu, stanowisko wiceprezydenta nie mogło być obsadzone przed początkiem nowej kadencji, przewodniczący ''pro tempore'' zostawał stałym przewodniczącym Senatu do końca kadencji. Dziś, kiedy istnieje możliwość jego obsadzenia, pełni funkcję do czasu zaprzysiężenia nowego wiceprezydenta.
Dziś wiele osób uważa ten urząd za czysto ceremonialny, między innymi dlatego, iż od 1943 zawsze pełni go najstarszy stażem senator z posiadającej większość w izbie partii. Z drugiej jednak strony wielu uważa go za jedną z najbardziej wpływowych osób w polityce USA, gdyż tak naprawdę{{styl}} to on jest faktycznym przewodniczącym tej izby przez większą część czasu, oraz jest jej członkiem, inaczej niż wiceprezydent. Niektórzy przewodniczący ''pro tempore'' (jak np. [[Warren G. Magnuson]], [[John C. Stennis]], [[Strom Thurmond]], [[Robert Byrd]] czy [[Ted Stevens]]), uchodzili za jednych z najbardziej wpływowych senatorów niezależnie nawet od pełnienia tej funkcji.
== Kwestia sukcesji ==
[[Plik:Benjamin F Wade - Brady-Handy.jpg|thumb|left|Benjamin Wade]]
Chociaż nigdy w historii USA w wypadku śmierci bądź rezygnacji prezydenta nikt poza wiceprezydentem nie objął urzędu, to jednak był okres, od początku istnienia urzędu prezydenta i przez większość XIX wieku, kiedy przewodniczący ''pro tempore'' był drugą, po wiceprezydencie, osobą w kolejce. W razie
Gdyby prezydent [[Andrew Johnson]] został skazany i usunięty z urzędu (do przyjęcia wniosku zabrakło zaledwie jednego głosu) w procesie o [[impeachment]] w 1868 roku, nowym prezydentem do końca kadencji zostałby przewodniczący ''pro tempore'' [[Benjamin Wade]] (Johnson, który został prezydentem po zamordowaniu [[Abraham Lincoln|Abrahama Lincolna]], nie posiadał w swoim gabinecie zastępcy).
| |||
