Władysław Anders: Różnice pomiędzy wersjami

Po ewakuacji latem 1942 wojska i ponad 20 tys. cywilów (uratowanych z więzień i łagrów) do [[Iran]]u – dowódca Armii Polskiej na Wschodzie ([[Irak]], [[Palestyna]]) i [[2 Korpus Polski (PSZ)|2 Korpusu Polskiego]], którym dowodził w kampanii włoskiej ([[Bitwa o Monte Cassino]]; [[Bitwa o Ankonę]]).

 

 

Był oskarżany o udział w domniemanym zamachu na [[Władysław Sikorski|gen. Sikorskiego]]<ref>[http://web.archive.org/web/20110828125917/http://general.tvn.pl:80/22686,news,,oskarzenia,kontrowersje_detal.html Oskarżenia – Kontrowersje – Film „Generał – zamach na Gibraltarze” – zagadka śmierci gen. Sikorskiego].</ref>. Po śmierci Sikorskiego – kandydat sił antypiłsudczykowskich na Naczelnego Wodza<ref>Jan Ciechanowski „Powstanie Warszawskie” Bellona S.A. s. 564 {{ISBN|978-83-7549-074-9}}.</ref>. W czasie kryzysu politycznego po śmierci gen. Sikorskiego sprzeciwia się planom powołania na stanowisko premiera Mikołajczyka. W liście do prezydenta Raczkiewicza stwierdza „Wierzymy (...), że nastąpi nareszcie rozdział dowodzenia wojskiem od kierownictwa polityką(...). Melduję jednocześnie, że aż do zdecydowania tego inaczej przez Pana Prezydenta będę wykonywał wyłącznie jego rozkazy.” Oświadczenie to wzbudza ostrą reakcję Ministra Obrony Narodowej gen. Mariana Kukiela, który pisze do prezydenta Raczkiewicza by ten zwrócił uwagę Andersowi „na niedopuszczalność wkraczania w atrybucje Głowy Państwa. Wyłamywanie się z ram hierarchii państwowej i subordynacji wojskowej i zakłócanie powszechnej żałoby w tak ciężkiej chwili.”<ref>{{Cytuj|autor = Eugeniusz Duraczyński |tytuł = Między Londynem a Warszawą. Lipiec 1943 – lipiec 1944 |data = 1986 |isbn = 83-06-01406-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy |s = 60 |oclc = 830222429}}</ref>. W „Orle Białym” – piśmie Armii Polskiej na Wschodzie, którą dowodził Anders, nie zamieszczono żadnych materiałów biograficznych dotyczących nowego premiera Mikołajczyka ani żadnych pośmiertnych materiałów dotyczących Naczelnego Wodza gen. Sikorskiego. Wzbudziło to wzburzenie Ministra Obrony Narodowej gen. Kukiela, który w piśmie do nowego Naczelnego Wodza gen. Sosnkowskiego prosił „by zechciał powściągnąć te wyskoki politycznego wojskowego organu prasowego przez odpowiednie pouczenie Dowódcy Armii.”<ref>{{Cytuj|autor = Eugeniusz Duraczyński |tytuł = Między Londynem a Warszawą. Lipiec 1943 – lipiec 1944 |data = 1986 |isbn = 83-06-01406-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy |s = 65 |oclc = 830222429}}</ref>. Do apogeum konfliktu doszło 13 lipca 1944, kiedy to Rada Ministrów uchwaliła jednogłośnie wniosek do Prezydenta, w którym stwierdzano: „Wobec powtarzających się coraz częściej wystąpień politycznych dowództwa Armii Polskiej we Włoszech, jaskrawie szkodliwych dla interesów Państwa Rada Ministrów zwraca się do Pana Prezydenta RP o spowodowanie Naczelnego Wodza do niezwłocznego zbadania wszystkich zarzutów podniesionych przeciwko generałowi Andersowi i wyciągnięcie wszystkich konsekwencji oraz do natychmiastowego zahamowania akcji politycznej dowództwa Armii Polskiej we Włoszech.” Podczas tego posiedzenia Rządu jego członek Jan Kwapiński domagał się odwołania gen. Andersa ze stanowiska i postawienia go przed sądem<ref>{{Cytuj|autor = Eugeniusz Duraczyński |tytuł = Między Londynem a Warszawą. Lipiec 1943 – lipiec 1944 |data = 1986 |isbn = 83-06-01406-5 |miejsce = Warszawa |wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy |s = 147 |oclc = 830222429}}</ref>.