Oblężenie Poznania (1704): Różnice pomiędzy wersjami

W roku [[1703]] Szwedzi [[Zdobycie Poznania przez Szwedów (1703)|zajęli Poznań]] pozostawiając w nim kilkusetosobową załogę wojskową. Kilka miesięcy później król [[August II Mocny|August II]] połączył swoje siły z oddziałami rosyjskimi i wkroczył na ziemie [[Wielkopolska|Wielkopolski]]. W tym samym czasie pod [[Poznań]] nadciągnęły wojska szwedzkie w sile 6000 ludzi. Dnia [[18 sierpnia]] [[1704]] r. obie strony stoczyły pierwszą potyczkę, w wyniku której Szwedzi wycofali się w kierunku [[Toruń|Torunia]]. Po tym sukcesie [[Saksonia|Sasi]] przez kilka dni niepokoili załogę szwedzką Poznania, po czym na rozkaz króla zawrócili do [[Warszawa|Warszawy]]. Pod miastem pozostały jedynie polskie chorągwie pospolitego ruszenia, które skutecznie blokowały miasto. Wkrótce siły te wzmocnione zostały piechotą saską generała Brandta oraz częścią piechoty moskiewskiej [[Jan Reinhold Patkul|Johana Patkula]]. Gdy we wrześniu dowodzący załogą szwedzką generał Arwed Axel Mardefeld dowiedział się o nadciągających posiłkach, które prowadził generał Johan August Meijerfeldt, postanowił zaatakować polskie oddziały. Dnia [[20 września]] Szwedzi po krótkiej potyczce przepędzili oddział pospolitego ruszenia w [[Stęszew|Stęszewie]]. Cztery dni później wojsko Meijerfeldta zajęło stanowiska na przedmieściach Poznania. Tym samym siły szwedzkie w mieście osiągnęły liczbę 3000 ludzi oraz 14 armat. Gdy po paru dniach pod miastem pojawiły się wojska saskie Brandta w sile 3500 ludzi oraz 6000 ludzi Patkula, Szwedzi rozpoczęli przygotowania do obrony.

 

 

== Bibliografia ==