Hiacynt Łobarzewski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
uzupełnienie, wikizacja |
m int. |
||
Linia 2:
'''Hiacynt Łobarzewski''' (też: '''Jan Kanty Hiacynt Łobarzewski''' lub '''Jacek Łobarzewski'''; ur. [[17 grudnia]] [[1814]] r. w [[Łubno (województwo podkarpackie)|Łubnie]] koło [[Dynów|Dynowa]], zm. [[6 stycznia]] [[1862]] r. we [[Lwów|Lwowie]]) – polski [[Prawo|prawnik]] i [[Botanika|botanik]], badacz [[Flora|flory]] [[Karpaty|Karpat]]. Od 1850 r. profesor [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki|Uniwersytetu Lwowskiego]], w 1852 r. założyciel i dyrektor Ogrodu Botanicznego na tym Uniwersytecie.
Studia prawnicze ukończył w Uniwersytecie Lwowskim, a przyrodnicze w [[Wiedeń|Wiedniu]]. Jako przyrodnik zajmował się [[Fykologia|algologią]], [[Lichenologia|lichenologią]], [[Biologia|biologią]] i [[Fizjologia|fizjologią roślin]], a przede wszystkim geografią roślin. Będąc prywatnym nauczycielem, a potem przyjacielem [[Włodzimierz Dzieduszycki (1825-1899)|Włodzimierza Dzieduszyckiego]], odbył z nim wiele wycieczek przyrodniczych i krajoznawczych. Był przez swego ucznia ulubionym i wysoko cenionym przewodnikiem po przyrodzie kraju. Odbył także kilka innych dłuższych wycieczek i wypraw, m.in. wraz z [[Wincenty Pol|Wincentym Polem]]. W l. 40. będąc w [[Tatry|Tatrach]] prowadził badania botaniczne m. in. w [[Dolina Małej Zimnej Wody|Dolinie Małej Zimnej Wody]]
Objąwszy w roku 1850 Katedrę Historii Naturalnej w Uniwersytecie Lwowskim rozpoczął natychmiast działania zmierzające do unowocześnienia sposobu wykładu nauk przyrodniczych. Jako pierwszy wprowadził do nauczania botaniki [[mikroskop]] i założył na Uniwersytecie Ogród Botaniczny. Pozostawił kilka wartościowych prac, wśród nich dwie o [[Mchy|mchach]] [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]], a także pionierską rozprawę pt. ''Pojęcie geografii roślin i rzut oka na roślinność kuli ziemskiej'' (1849). Napisał też rozprawę ''O owadach lasy niszczących'' (1851). Zebrał bardzo obfity [[zielnik]], który tylko częściowo do naszych czasów zdołano opracować. Składał się on z 70 [[fascykuł]]ów zawierających około 2000 gatunków roślin w ok. 10 000 okazów. Zielnik ten sam Łobarzewski częściowo darował Dzieduszyckiemu, reszta zaś po jego śmierci również trafiła do [[Muzeum Przyrodnicze im. Dzieduszyckich we Lwowie|Muzeum Przyrodniczego Dzieduszyckich]] jako zawiązek Działu Botanicznego.
| |||