Stanisław Lubomirski (wojewoda krakowski): Różnice pomiędzy wersjami

'''Stanisław Lubomirski''' herbu [[Drużyna (herb szlachecki)|Szreniawa bez Krzyża]] (ur. w [[1583]], zm. [[17 czerwca]] [[1649]]) – [[Wojewodowie krakowscy|wojewoda krakowski]] od 1638, [[wojewodowie ruscy|wojewoda ruski]] w latach 1629–1638, marszałek [[Trybunał Główny Koronny|Trybunału Głównego Koronnego]] w 1625<ref>''Herbarz polski'', t. I, Lipsk 1839–18461839, s. 379.</ref>, [[podczaszy wielki koronny]] w 1620, [[krajczy wielki koronny]] w 1619, starosta generalny krakowski w latach 1638–1646, starosta [[zastaw spiski|spiski]] w 1605, starosta sandomierski w 1613, starosta lelowski w 1620, starosta białocerkiewski w 1620, starosta zatorski w 1633, starosta krzepicki w 1634, starosta niepołomicki w 1635, starosta grybowski w 1638<ref>''Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy''. Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska. Kórnik 1990, s. 238.</ref> i starosta sądecki<ref>{{Cytuj|redaktor=Jerzy Leśniak|tytuł=Nowy Sącz|data=2007|isbn=978-83-917371-5-6|miejsce=Nowy Sącz|wydawca=SIGNUM}}</ref>, starosta dobczycki w [[1610]] roku<ref>w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo dobczyckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 67.</ref>, dworzanin królewski w [[1608]] roku.

Był synem [[Sebastian Lubomirski (zm. 1613)|Sebastiana]] i [[Anna Branicka|Anny z Branickich]]. Ożenił się z [[Zofia Ostrogska|Zofią Ostrogską]]<ref>Jerzy Antoni Kostka, ''Kostkowie herbu Dąbrowa . '' Koszalin: Wyd. Z.P. POLIMER  Koszalin 2010, s. 254. {{ISBN|978-83-89976-40-6}} , s. 254</ref>.

W wieku jedenastu lat został wysłany na naukę do Niemiec, aby uczyć się w&nbsp;[[Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium|monachijskim kolegium jezuitów]]. Towarzyszyli mu znajomi ojca – Józef Kępiński i Jan Gębczyński – wyznaczeni na preceptorów. Po dwóch latach nauki (1595–1597) opuścił Monachium; później przez rok (1600) studiował w [[Padwa|Padwie]]. Odbył peregrynację do Włoch, Francji, Niderlandów i Niemiec<ref>Marcin Broniarczyk, ''Wykształcenie świeckich senatorów w Koronie za Władysława IV, w:.'' „[[Kwartalnik Historyczny]]”. R. 119, nr 2 (2012), s. 287.</ref>.