Yamato (1940): Różnice pomiędzy wersjami

== Projekt i budowa ==

{{osobny artykuł|Pancerniki typu Yamato}}

 

W latach 30. XX wieku rządy w Japonii przejęli [[Militaryzm|militaryści]], planujący znacznie poszerzyć terytorium [[Imperium japońskie]]go<ref name=Willmott>H. P. Willmott: ''The Second World War In The East''. s. 32-35.</ref>. W 1934 roku Japonia wystąpiła z [[Liga Narodów|Ligi Narodów]], odrzucając tym samym międzynarodowe zobowiązania traktatowe<ref name="G&D" />. Po wypowiedzeniu [[Traktat waszyngtoński (1922)|Traktatu waszyngtońskiego]], który ograniczał tonaż i siłę uzbrojenia okrętów wojennych, [[Nippon Kaigun|Japońska Cesarska Marynarka Wojenna]] rozpoczęła prace projektowe nad nowymi pancernikami typu ''Yamato''. Ukończono je w 1937 roku<ref name="G&D" />. Zaczynając budowę, Japończycy przedsięwzięli szeroko zakrojone środki ostrożności, aby uniemożliwić amerykańskiemu wywiadowi odkrycie ich istnienia i poznanie specyfikacji<ref name=johnston122-123>McAuley, Johnson: ''The Battleships'', s. 122-123.</ref>, między innymi zaniżyli wymieniany w dokumentacji kaliber ich artylerii głównej do 406&nbsp;milimetrów. Rzeczywista wyporność okrętów i prawdziwe charakterystyki ich uzbrojenia wyszły na jaw dopiero po wojnie. „Yamato” był pierwszym okrętem tego typu. Projektujący go inżynierowie zdawali sobie sprawę, że w razie wybuchu wojny japońskie stocznie nie będą w stanie rywalizować z amerykańskimi pod względem liczby budowanych okrętów (udział Cesarstwa w produkcji przemysłowej świata wynosił 3,5%, Stanów Zjednoczonych zaś – 35%), dlatego pancerniki typu ''Yamato'' zaprojektowano tak, aby mogły stawić czoła wielu wrogim okrętom równocześnie<ref name=johnston122-123 /><ref name=Willmott />. Żywiono nadzieję, że siła ich ognia stanowić będzie wystarczającą przeciwwagę dla możliwości produkcyjnych stoczni amerykańskich<ref name=jackson75>Robert Jackson: ''The World’s Great Battleships'', s. 74-75.</ref>.