Reprezentacja Anglii w piłce nożnej mężczyzn: Różnice pomiędzy wersjami

|ranking = {{zmiana|wzroststagnacja}} 5. (16191631 pkt.)

|data rankingu = 2520 październikagrudnia 2018

|ranking Elo = {{zmiana|wzrost}} 107. <small>(211960 sierpnia 2018pkt.)</smallref group=uwaga name=elo>Stan (1914aktualny pktna 19 grudnia 2018.)</ref>

W roku 1930 odbyły się [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1930|pierwsze]] [[Mistrzostwa świata w piłce nożnej mężczyzn|mistrzostwa świata]]. Anglicy dostali na nie zaproszenie, odmówili jednak gry. Podobnie postąpili w roku [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1934|1934]]<ref name=autonazwa12>''Kolekcja MUNDIAL 2006, odcinek 10, 21.03.2006'' pod redakcją [[Roman Kołtoń|Romana Kołtonia]]</ref>, i jakby na potwierdzenie swojej wyższości pięć miesięcy po tym turnieju pokonali zdobywców tytułu – [[Reprezentacja Włoch w piłce nożnej mężczyzn|Włochów]] 3:2, do 58 minuty prowadząc 3:0. Mecz ten przeszedł do historii pod nazwą [[Bitwa na Highbury]] – już w pierwszej minucie Włoch [[Luis Monti|Luisito Monti]] złamał nogę, co zaowocowało grą mistrzów świata w dziesiątkę (regulamin nie dopuszczał podówczas zmian). Chwilę później włoski bramkarz, [[Carlo Ceresoli]] sfaulował w polu karnym [[Ted Drake|Teda Drake’a]], jednak obronił egzekwowany przez [[Eric Brook|Erica Brooka]] rzut karny. Jeszcze przed przerwą [[Edris Hagpood]] złamał nos, [[Eric Brook]] ramię, [[Raymond Bowden]] doznał urazu kostki, [[John Barker]] ręki, a [[Ted Drake]] rozciął sobie nogę. Hagpood wspominał później, że był to najgorszy mecz w jego życiu<ref>[http://www.englandstats.com/matchreport.php?mid=195 Bitwa na Highbury]</ref>. Trzy lata później Anglicy pokonali również wicemistrzów świata, [[Reprezentacja Czechosłowacji w piłce nożnej mężczyzn|Czechosłowaków]] 5:4.

Po Mundialu Anglicy rozpoczęli eliminacje do [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1964|Mistrzostw Europy]]. Zremisowali 1:1 z Francją (ostatniego gola w reprezentacji zdobył w nim z rzutu karnego Ron Flowers)<ref>[http://www.englandstats.com/matchreport.php?mid=363 Ostatni gol Flowersa]</ref>. Przystąpili też do gry w [[British Home Championship 1963]]. Na początek zwyciężyli z Irlandią Północną 3:1, 20 października 1962. Miesiąc później na Wembley rozbili natomiast Walię 4:0. Po meczu tym, z roli selekcjonera, z bliżej nieznanych powodów, zrezygnował [[Walter Winterbottom]]. Prowadził on Anglię w 139 meczach międzypaństwowych, z których 78 jego podopieczni wygrali, 33 remisowali i 28 razy schodzili z murawy pokonani. Kierowani przez Winterbottoma Anglicy strzelili 383 bramki, a stracili 196. Do sukcesów tego szkoleniowca można zaliczyć czterokrotny awans na [[Mistrzostwa świata w piłce nożnej mężczyzn|mistrzostwa świata]] i trzynaście tryumfów w [[British Home Championship]]. Często jednak krytykuje się go za to, że nigdy nie zdobył razem z ''Ojcami Futbolu'' piłkarskiego mistrzostwa świata<ref name=autonazwa12 />. Warto nadmienić, że prowadzenie reprezentacji Anglii było jedyną posadą trenerską w całym życiu Winterbottoma.

W latach 90. od odejścia Robsona reprezentacja tylko raz brała udział w [[Mistrzostwa świata w piłce nożnej mężczyzn|finałach mistrzostw świata]], z którymi zresztą pożegnała się już w drugiej rundzie. Trzykrotnie wystąpiła w [[Mistrzostwa Europy w piłce nożnej|mistrzostwach Europy]], ale w 1992 i 2000 roku, mimo iż była jednym z faworytów całego turnieju, odpadła po fazie grupowej. Połowicznym sukcesem zakończył się bój o miano najlepszej drużyny Starego Kontynentu w 1996 roku. Anglicy, którzy byli gospodarzami tamtej imprezy, wraz z [[Reprezentacja Francji w piłce nożnej mężczyzn|Francją]] musieli podzielić się brązowym medalem. Dwa razy odpadali z wielkich turniejów, bo gorzej od rywali wykonywali [[Rzut karny (piłka nożna)|rzuty karne]].

== Udział w [[Mistrzostwa świata w piłce nożnej mężczyzn|Mistrzostwach Świata]] ==