Najstarszy z rodzeństwa, w młodości był oficerem w carskiej armii. Walczył na [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukazie]], gdzie dosłużył się stopnia podpułkownika i stanowiska [[adiutant]]a generała [[Iwan Paskiewicz|Paskiewicza]]. Wychowany przez matkę w duchu patriotycznym dość wcześnie złożył dymisję z wojska carskiego i w 1844 roku opuścił [[Rosja|Rosję]] w czasie nieobecności cara Mikołaja w Londynie. Wyjechał do [[Czechy|Czech]] na kurację. Następnie Branicki przebywał we [[Włochy|Włoszech]] u swej siostry, Zofii, zamężnej z włoskim księciem Liwiuszem III [[Odescalchi]], u których to zawarł trwającątrwałą przyjaźń z rodziną [[Hieronim Bonaparte|Bonapartów]]. W końcu osiadł we [[Francja|Francji]]. Do ojczyzny zaś już nigdy nie powrócił. Długo przebywał w [[Paryż]]u, a w 1849 za pomocą matki i za pośrednictwem Wiktora Okryńskiego, nabył zamek [[Montrésor]] w [[Turenia|Turenii]], w dolinie [[Loara|Loary]] który potrzebował gruntownego remontu. Odnowieniem zamku zajął się przez dziesięć lat, oddany mu stary oficer [[Wojsko Polskie|Wojska Polskiego]], Domaradzki. Branicki zajmował się gospodarką i operacjami finansowymi, m.in. przyczynił się do budowy kolei z [[Kijów|Kijowa]] do [[Odessa|Odessy]]. Był jednym z założycieli, wraz z [[Ludwik Wołowski|Ludwikiem Wołowskim]], istniejącego do dziś francuskiego banku kredytowego [[Crédit Foncier]]<ref>Adam Czartoryski, „Magnat rewolucjonista” Kurier Warszawski, no.57, 26 luty 1933</ref> w grupie [[Caisse d'Epargne]]. Mimo starań caratu nao jego ekstradycję z Francji, Branicki otrzymał obywatelstwo francuskie w 1854 r. Swoje ziemie wokół Montrésor przekształcił we wzorowo zorganizowane i zarządzane gospodarstwa rolne. Gruntownie wyremontował sam zamek, dekorując wnętrze w stylu II Cesarstwa. Równocześnie bardzo się przyczynił do odnowy samego miasteczka Montrésor, gdzie odbudował kościół, ufundował szpital, zreperował szkoły dla dziewcząt i dla chłopców oraz założył nowy cmentarz. TubylcyMieszkańcy wybrali go na burmistrza w 1860 r. Tę funkcję pełnił przez 10 lat.
