Richard Lester: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Zero (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
m →‎Dalsze osiągnięcia: poprawa linków
Linia 7:
 
== Dalsze osiągnięcia ==
Lester wyprodukował krótki film wspólnie z [[Spike Milligan]]em i [[Peter Sellers|Peterem Sellersem]] — ''The Running, Jumping and Standing Still Film'' — o słynnym zespole The Beatles, a zwłaszcza [[John Lennon|Johnie Lennonie]]. Gdy zespół podpisał kontrakt na film w roku [[1964]], wybrał ze wszystkich ofert właśnie ofertę Lestera. Film fabularny ''[[Noc po ciężkim dniu]]'' (tytuł oryginalny ''A Hard Day's Night]]'') pokazywał przerysowaną i uproszczoną wersję postaci Beatlesów, co okazało się bardzo efektywnym chwytem [[marketing]]owym. Wiele użytych w tym filmie innowacji przyjęło się później w [[teledysk]]ach, zwłaszcza filmowanie z wielu kamer tej samej sceny oraz spontaniczne sceny "na żywo".
 
Lester reżyserował też drugi film Beatlesów, ''[[Help! (film)|Help!]]'' w [[1965]] roku. Przeszedł potem do reżyserowania kilku filmów w stylu 'swinging', takich jak komedie erotyczne ''[[The Knack...And How to Get It]]'' ([[1965]]), nagrodzoną [[Złota Palma|Złotą Palmą]] na [[Festiwal Filmowy w Cannes|festiwalu w Cannes]], oraz ''[[Petulia]]'' ([[1968]]) (obyswaobydwa z muzyką [[John Barry|Johna Barry]]).
 
W latach 70. [[XX w.]] Lester był reżyserem wielu różnych filmów, w tym katastroficznego ''[[Juggernaut]]'' ([[1974]]), ''[[Robin and Marian]]'', z [[Sean Connery|Seanem Connery]] i [[Audrey Hepburn]], oraz "[[romans]] z epoki" ''[[Cuba]]'' ([[1979]])), również z Seanem Connery. Największym sukcesem komercyjnym tego okresu stał się film ''[[Trzej muszkieterowie (film)|Trzej muszkieterowie]]'' ([[1973]]) i jego sequel ''[[Czterej muszkieterowie]]'' ([[1974]]). Filmy były nieco kontrowersyjne w swoim czasie z powodu postępku producentów, [[Alexander Salkind|Alexandra Salkinda]] i [[Ilya Salkind|Ilii Salkinda]], którzy nie ujawnili aktorom, iż będą to dwa oddzielne filmy – pozwalając im wierzyć, że uczestniczą w pojedynczej superprodukcji (nie było to trudne, gdyż oba były, podzieloną na dwie części, adaptacją jednej i tej samej powieści). W rezultacie wielu aktorów z obsady pozwało Salkindów do sądu.