Francuska Partia Komunistyczna: Różnice pomiędzy wersjami

Francuska Partia Komunistyczna po zawarciu 23 sierpnia 1939 [[pakt Ribbentrop-Mołotow|paktu Ribbentrop-Mołotow]] rozpoczęła kampanię [[pacyfizm|antywojenną]] posuwając się do wzywania żołnierzy francuskich do dezercji, co w istniejącej sytuacji było działaniem na rzecz [[III Rzesza|III Rzeszy]]. Jednak nie wszyscy członkowie partii zgadzali się z nową doktryną. Wielu znanych działaczy wystąpiło z jej szeregów, wśród nich znalazło się również 21 z 73 deputowanych FPK we francuskiej Izbie Deputowanych<ref>{{Cytuj|autor = [[Roger Moorhouse]]; |tytuł = Pakt diabłów. Sojusz Hitlera i Stalina |data = 2015 |isbn = 978-83-240-3059-0 |inni = Grzegorz Siwek (tłum.) |miejsce = Kraków |wydawca = Znak Horyzont |s = 171 |oclc = 947680435 }}</ref>, pozostali głosowali 2 września 1939 przeciw kredytom wojennym. Sekretarz generalny Francuskiej Partii Komunistycznej [[Maurice Thorez]], powołany do wojska [[dezercja|zdezerterował]], uciekł do ZSRR i został przez sąd wojenny Francji skazany na śmierć za dezercję (wyrok został uchylony w 1944 przez gen. [[Charles de Gaulle|de Gaulle]] wobec wejścia Francuskiej Partii Komunistycznej w skład Francuskiego Rządu Tymczasowego). Konsekwencją działań KPF była oficjalna delegalizacja francuskiej partii komunistycznej 26 września 1939 jako ugrupowania antypaństwowego. Propaganda FPK, kontynuowana mimo delegalizacji partii, nie pozostała jednak bez skutku na morale armii francuskiej i postaw żołnierzy w czasie [[Kampania francuska 1940|kampanii francuskiej]]. W kulminacyjnym momencie [[Kampania francuska 1940|ofensywy Wehrmachtu na Francję]] Maurice Thorez w audycjach radiowych z Moskwy wzywał oddziały francuskie, by nie stawiały oporu<ref>Paul Johnson ''Historia świata (od roku 1917)'', London 1989, wyd. Polonia Book Fund, {{ISBN|0902352806}}, s. 388.</ref>.

 

 

Po [[Atak Niemiec na ZSRR|agresji III Rzeszy na ZSRR]] komuniści francuscy rozpoczęli aktywne uczestnictwo we [[francuski ruch oporu|francuskim ruchu oporu]] (''Résistance''), odzyskując wiarygodność w oczach części opinii publicznej Francji. W 1936 roku partia liczyła 235 000 członków<ref>Jean-Paul Brunet, Histoire du PCF, PUF, 1987.</ref>, w czasie okupacji z rąk Niemców zginęło aż 75 000 członków PCF<ref>Michael Scott Christofferson ''French Intellectuals Against the Left: The Antitotalitarian Moment of the 1970's'' s. 29.</ref>. W 1941 roku powstała związana z FPK organizacja partyzancka Francs-tireurs et partisans oraz jej sekcja dla imigrantów [[Francs-tireurs et partisans – Main d’oeuvre immigrée]] której to jednym z dowódców został Ormianin [[Missak Manukian]]. Grupa FTE-MDO tworzyła część siatki składającej się z około 100 bojowników, którzy byli odpowiedzialni praktycznie za wszystkie akty zbrojnego oporu w regionie Paryża od marca do listopada 1943<ref>Arsène Tchakarian: Les franc-tireurs de l'affiche rouge, Messidor 1986 (fr.)</ref>. Po zabójstwie Manukiana przez Niemców, okupanci zorganizowali ogromną kampanię propagandową, rozwieszając na ulicach miast słynne „[[Czerwony afisz (plakat)|czerwone afisze]]” („affiches rouges”) w łącznej liczbie piętnastu tysięcy zawierające fotografie Manukiana i jego towarzyszy-imigrantów.