Krasny Brzeg (rejon żłobiński): Różnice pomiędzy wersjami

W ciągu XVII, XVIII i XIX wieku Krasny Brzeg wielokrotnie zmieniał właścicieli. Były nimi rodziny Sołtanów, Woronieckich, Bogorodzkich (I połowa XIX wieku), Gryniewiczów. W 1845 roku we wsi (poza dworem) mieszkało jedynie 18 mieszkańców. Po [[Uwłaszczenie chłopów w Polsce|zniesieniu pańszczyzny w zaborze rosyjskim w 1861 roku]] miejscowi chłopi zaczęli w 1862 roku odkupywać części majątku od Gryniewiczów. Po [[Powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] Krasny Brzeg został odkupiony przez potomka dawnych właścicieli, rosyjskiego wojskowego inżyniera, pułkownika z twierdzy [[Bobrujsk]] Aleksandra Iwanowicza Bogorodzkiego. Od niego z kolei w 1867 roku{{r|RA}} albo 1877 roku dobra te kupił jego kolega Michał Konstanty Hattowski, generał inżynierii. W 1873 roku uruchomiono linię kolejową na trasie Bobrujsk-[[Homel]], przebiegającą przez majątek{{r|S4}}. Córka Hattowskiego Maria, wychodząc za mąż za [[WikientijWincenty Koziełł-Poklewski-Koziełł (przemysłowiec)|Wincentego Koziełł-Poklewskiego]], wniosła Krasny Brzeg w posagu, choć formalnie własność Krasnego Brzegu przeszła na Wincentego dopiero około 1900 roku, po śmierci Michała Hattowskiego. Wincenty był ostatnim właścicielem Krasnego Brzegu. W czasie [[Rewolucja 1905 roku|rewolucji w 1905 roku]] lokalna ludność próbowała zająć pałac właścicieli, jednak została rozpędzona przez wezwanych kozaków. Po [[Rewolucja październikowa|rewolucji październikowej]] majątek został znacjonalizowany. Po ustaleniu przebiegu granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku wieś znalazła się na terytorium [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]]. W 1930 roku we wsi powstał [[sowchoz]] „Czerwony Brzeg” i [[kołchoz]] „Czerwony Komunar”. Od 1937 roku wieś jest siedzibą [[sielsowiet]]u. W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] znajdował się tu obóz przejściowy dla dzieci w wieku 8–14 lat. Przebywało tu (i było deportowanych do Niemiec) 1990 dzieci, które miały być dawcami krwi dla rannych żołnierzy niemieckich.