Marcin Poczobutt-Odlanicki: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Dodanie nazw polskich Znaczniki: VisualEditor Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
Anulowanie wersji 55802121 autorstwa 5.173.160.78 (dyskusja) błędny anachronizm Znacznik: Anulowanie edycji |
||
Linia 1:
{{Duchowny infobox
|imię i nazwisko
|imię i nazwisko oryginalne
|imię przybrane
|imię przybrane oryginalne
|tytuł
|grafika
|
|
|dewiza - j.
|
|
|
|data śmierci
▲ |data śmierci = {{Dts|20|02|1810}}<ref>według innych źródeł Poczobutt zmarł nieco wcześniej, 8 lutego 1810 – {{cytuj książkę | rozdział = T. 6, cz. 1: Oświecenie | tytuł = Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut | wydawca = Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce = Warszawa | rok = 1970 | strony = 29}}</ref>
|
|1. funkcja -
|
|2. funkcja -
|
|
|
|data ślubów zakonnych = <nowiki></nowiki>
▲ |inkardynacja = [[Jezuici]]
|data
|data
|data
|data
|data
|data
|data
|
|
|
|
|
|
|
|
|
}}
'''Marcin Poczobutt-Odlanicki''' herbu [[Pogonia]], [[Jezuici|SJ]], inna forma nazwiska: ''Poczobut'', (ur. [[30 października]] [[1728]] w [[Słomianka (obwód grodzieński)|Słomiance]], zm. [[20 lutego]] [[1810]] w [[Dyneburg
== Życiorys ==
Urodził się w Słomiance (pow. grodzieński), jako syn Kazimierza, krajczego grodzieńskiego, i Heleny z Hlebowiczów.
Nauki pobierał m.in. w Polsce (od roku 1738 w kolegium jezuitów w Grodnie, tam też wstąpił do ich nowicjatu w roku 1745), Pradze (1754-1756: greka, matematyka i astronomia), [[Berlin]]ie (1760), Francji ([[Marsylia]] 1761-1762, gdzie współpracował z astronomem E. Pézénas oraz Awinion 1763) i we Włoszech (prawdopodobnie [[Rzym]]). W latach 1751-1753 nauczał w szkołach zakonnych w [[Połock]]u i Wilnie. W roku 1756 powrócił do Wilna, gdzie nauczał greckiego i matematyki, studiując równocześnie teologię. W roku 1760 wyjechał ponownie za granicę, aby kontynuować swą edukację. W roku 1764 powrócił do Polski przez Florencję, Wenecję i Wiedeń. Wkrótce potem otrzymał tytuł profesora matematyki i astronomii, a w latach 1780–1799 był rektorem [[Uniwersytet Wileński|Szkoły Głównej Litewskiej]]. Przebudował w latach 1770-1772 [[obserwatorium astronomiczne]] w [[Wilno|Wilnie]] (budowę rozpoczął w 1753 [[Tomasz Żebrowski]])<ref>Środki na budowę obserwatorium pochodziły z fundacji Elżbiety z Ogińskich Puzyniny. Pisze o tym [[Adam Mickiewicz]] w ''Panu Tadeuszu'' (VIII, 142 - 150).</ref>. Pod jego kierownictwem (od 1764) obserwatorium stało się znane w całej Europie. Prowadził regularne obserwacje astronomiczne, z których najważniejsze (m.in. 60 wyznaczeń pozycji [[Merkury|Merkurego]]) wykorzystał [[Francja|francuski]] astronom [[Jérôme Lalande]] do obliczenia orbit i stworzenia tablic ruchu planet. Reformator Szkoły Głównej Litewskiej. Przed powrotem do jezuitów białoruskich przekazał (1807) kierownictwo obserwatorium [[Jan Śniadecki|Janowi Śniadeckiemu]]. Następnie wyjechał do [[Dyneburg
Był kawalerem [[Order Orła Białego|Orderu Orła Białego]] od 1793, został odznaczony [[Order Świętego Stanisława|Orderem Świętego Stanisława]] w 1785, a także złotym [[Medal Merentibus|medalem „Merentibus”]] w 1775<ref name=mm>{{Cytuj książkę | autor = Marta Męclewska (oprac.) | tytuł = Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008 | wydawca = [[Zamek Królewski w Warszawie]] | data = 2008 | strony = 272}}</ref>. Tytuł astronoma królewskiego otrzymał w 1766. Członek Królewskiej Akademii Nauk w Londynie, [[Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk|Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie]], korespondent [[Francuska Akademia Nauk|Francuskiej Akademii Królewskiej]].
|