Feliks Sznarbachowski: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 1905–1918 był wikariuszem, a następnie administratorem parafii [[Czeczelnik]] i [[Berszeda]]. Później, kolejno proboszcz w: parafii [[Szarawka]], parafii katedralnej w Żytomierzu, parafii [[Brajłów|Brahiłów]] i parafii Św. Barbary w [[Berdyczów|Berdyczowie]].

Był redaktorem i autorem ponad 60 broszur o charkterzecharterze religijno-moralnym, historycznym i literackim.

W 1905 i 1915 roku z narażeniem życia ratował od pogromów ludność żydowską w Szarawce koło [[Chmielnicki|Płoskirowa]] i w [[Ołyka|Ołyce]] na [[Wołyń|Wołyniu]]. Jego działalnośćRatował charytatywna obejmowała takżerównież ludność rusińską. iJego działalność była doceniana.

W 1916 roku przebywał w Petersburgu na leczeniu. Współpracował tam z polskim[[Centralny Komitet Obywatelski Królestwa Polskiego w Rosji|Centralnym Komitetem Obywatelskim niosącymKrólestwa Polskiego]] niosący pomoc uchodźcom z ziem zajętych przez wojska niemieckie,. orazW tamtym okresie wydawał także „Biblioteczkę dla wygnańców”.

W maju 1919 roku zagrożonygrożono mu aresztowaniem przez bolszewików i śmierciąśmierciom, jednak ocalał dzięki pomocy miejscowej ludności. W czerwcu 1919tego samego roku udał się do Warszawy na czele delegacji ludności polskiej, rusińskiej i czeskiej z Wołynia, w celu zapoznania władz państwowych z sytuacją na [[Kresy Wschodnie|Kresach południowo-wschodnich]] ioraz z prośbą o interwencję przeciwko niszczącej i morderczej działalności band bolszewickich. Delegacja złożyła w ambasadach Francji, Anglii i Stanów Zjednoczonych Ameryki w tej sprawie odpowiednie dokumenty ukazujące krwawe pogromy ludności żydowskiej. Spotkał się także [[Pius XI|Achillesem Rattim]], z nuncjuszem apostolskim w Polsce, [[Pius XI|Achillesem Rattim]].

W czerwcu 1920 roku zostaje mianowany [[protonotariusz apostolski|protonotariuszem apostolskim]]. W latach 1920-1921 odbył podróż do USA, gdzie w prasie polonijnej przeciwstawiał się prowadzonej przez niektóre środowiska żydowskie, zniesławiającej kampanii oskarżeń Polaków o dokonywanie krwawych pogromów ludności żydowskiej na Kresach Wschodnich. Po powrocie do Kraju w 1921 roku zostaje mianowany proboszczem w Kowlu. Tu założył pismo „Praca Katolicka”. W 1924 roku rozpoczyna budowę kościoła-pomnika, dokończoną przez jego następcę ks. Mariana Tokarzewskiego. Posiadał tytuł kanonika–dziekana kapituły ołyckiej. Był wybitnym kaznodzieją i autorem rozprawy „Początek rzymsko-katolickiej diecezji łucko-żytomierskiej, obecnie łuckiej”. Zmarł nagle 10 sierpnia 1931 w Kowlu. Na pogrzeb przybyli prawie wszyscy miejscowi Żydzi.