Agrippa d’Aubigné: Różnice pomiędzy wersjami

'''Théodore Agrippa d’Aubigné''' (ur. [[8 lutego]] [[1552]] w zamku Saint-Maury k. [[Pons]], zm. [[9 maja]] [[1630]] w [[Genewa|Genewie]]) – francuski poeta, protestant i wieloletni przyjaciel [[Henryk IV Burbon|późniejszego Henryka IV]], z którym zerwał kontakty po jego przejściu na [[katolicyzm]].

Wychował się w rodzinie fanatycznego [[kalwinizm|kalwinisty]] Jeana d’Aubigné, jako ośmiolatek miał zostać zmuszony przez ojca do przysięgi, że do końca życia będzie walczył z katolikami. Jego matka zmarła przy porodzie, a ojca, zabitego w czasie walk o [[Orlean]], stracił w 1563. Uzyskał wykształcenie humanistyczne na pensji Mathieu Béroalda w Paryżu, następnie w Genewie pod kierunkiem [[Teodor Beza|Théodore'a de Bèze]].

Mając 15 lat porzucił edukację, by zaciągnąć się do armii hugenockiej. Walczył w Normandii, Flandrii, następnie na południu, gdzie w [[1573]] został giermkiem króla Nawarry, późniejszego Henryka IV. Jego doświadczenia wojenne stały się inspiracją dla napisania tomu ''[[Poema tragiczne]]'', który rozpoczął w [[1577]], lecząc się z ran odniesionych po [[Casteljaloux]]. W [[1586]] Henryk mianował go marszałkiem obozu i gubernatorem Oleron i Maillezais, obszaru, w którego zdobywaniu d’Aubigné wziął aktywny udział. Następnie powierdziłpotwierdził mu stanowisko wiceadmirała Gujenny i Bretanii. W [[1583]] ożenił się z Suzanne de Lezay, z którą miał syna:

Po śmierci żony był związany z Jacqueline Chayer, z którą miał dwie córki, ale nigdy nie zalegalizował swojego związku. Do polityki wrócił w [[1588]] po zabójstwie Ludwika de Guise, jednak ponownie wycofał się z niej, gdy Henryk IV po wstąpieniu na tron przeszedł na katolicyzm.

Po wyjeździe do Genewy zajął się głównie pracą literacką, jednak jego dzieła nie zostały docenione przez współczesnych - odkrył je dopiero francuski [[romantyzm]]. W [[1623]] ożenił się z Renatą Burlamachi. Zmarł siedem lat później.

W młodość pisał sonety w duchu petrarkizmu. Większość prac d'Aubignego miała charakter polemiczny: w swoich wierszach i pamfletach wyraźnie nawiązywał do współczesnych mu wydarzeń, broniąc protestantyzmu i krytykując katolików. Na tle innych autorów swoich czasów wyróżniał się siłą wyrazu i pasją przekazu: odrzucał edukacyjną misję literatury i obiektywizm poety, twierdząc, że jego dzieła mają przede wszystkim poruszać.

Starzejący się poeta zwrócił się ku refleksji nad własnym życiem, pisząc ''Moje życie moim dzieciom'', poemat, który stanowił krytyczną ocenę własnych działań i zarazem miał pełnić funkcje wychowawcze.

* K. Dybeł, B. Marczuk, J. Prokop, Historia literatury francuskiej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, {{ISBN|83-01-14551-X}}