Romualdas Ozolas: Różnice pomiędzy wersjami

'''Romualdas Ozolas''' (ur. [[31 stycznia]] [[1939]] w miejscowości [[Johaniszkiele]], zm. [[6 kwietnia]] [[2015]] w [[Wilno|Wilnie]]) – [[Litwa|litewski]] polityk, filolog, filozof, były wicepremier i poseł na [[Sejm Republiki Litewskiej|Sejm]].

W 1962 ukończył studia na Wydziale Historyczno-Filologicznym [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Wileńskiego]]. W latach 1965–1968 pracował jako sekretarz wykonawczy i następnie redaktor magazynu kulturalnego "Kultūros barai". Od 1973 do 1989 po odbyciu studiów podyplomowych był zatrudniony jako nauczycielwykładowca filozofii na Uniwersytecie Wileńskim. Od 1975 pracował jednocześnie w Sekretariacie Rady Ministrów [[Litewska Socjalistyczna Republika Radziecka|Litewskiej SRR]], a od 1980 jako asystentzastępca redaktora naczelnego w przedsiębiorstwiewydawnictwie wydawniczym"Mintis".

Od 1973 do 1990 należał do [[Komunistyczna Partia Litwy|Komunistycznej Partii Litwy]]. W 1988 przystąpiłbył jednocześnie dojednym z założycieli [[Sąjūdis]]u, byłnastępnie został wiceprzewodniczącym Sejmu tej organizacji, ibył również założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym wydawanej przez Sąjūdis gazety „Atgimimas”. Był jednym z kandydatów do roli przywódcy ruchu, ale jesienią 1988 ustąpił [[Vytautas Landsbergis|Vytautasowi Landsbergisowi]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://przegladbaltycki.pl/7614,ruch-ktory-obudzil-litwe-30-lat-temu-powstal-sajudis.html | tytuł = Ruch, który obudził Litwę. 30 lat temu powstał Sąjūdis | autor = Dominik Wilczewski | data = 2018-06-03 | opublikowany = przegladbaltycki.pl | język = pl | data dostępu = 2019-02-09 }}</ref>.

W 1989 w pierwszych częściowo wolnych wyborach został wybrany na [[Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR]], w latach 1989–1990 był również deputowanym Rady Najwyższej LSRR. Sprawował mandat poselski w Radzie Najwyższej kadencji 1990–1992, znajdując się wśród sygnatariuszy [[Akt Przywrócenia Państwa Litewskiego|aktu niepodległości z 11 marca 1990]]. Od 1990 do 1991 pełnił funkcję wicepremiera w pierwszym po odzyskaniu przez Litwę niepodległości rządzie [[Kazimiera Prunskienė|Kazimiery Prunskienė]]. Wchodził w skład komisji ds. przygotowania Konstytucji Republiki Litewskiej oraz delegacji ds. negocjacji z władzami ZSRR, a następnie [[Rosja|Federacji Rosyjskiej]].

Zasiadał w Sejmie przez dwie kolejne kadencje (do 2000), w latach 1996–1999 był wiceprzewodniczącym izby. Na przełomie 1994 i 1995 roku kierował misją dobrej woli Sejmu Litwy ds. konfliktu w [[Czeczenia|Czeczenii]]. W 1993 stanął na czele nowej partii – [[Litewski Związek Centrum|Litewskiego Związku Centrum]], którą kierował do 2000<ref>{{Cytuj stronę|url=http://zarate.eu/lithuania.htm|tytuł=Leaders of Lithuania|opublikowany=zarate.eu|język=en}}</ref>. W 2003 sprzeciwił się połączeniu tego zmarginalizowanego wówczas ugrupowania ze [[Nowocześni Chrześcijańscy Demokraci|Związkiem Nowoczesnych Chrześcijańskich Demokratów]] i [[Litewski Związek Liberałów|Litewskim Związkiem Liberałów]], powołując własną formację pod nazwą [[Litewska Partia Centrum|Narodowa Partia Centrum]] (od 2005 działającą jako [[Litewska Partia Centrum]]). Z jej list bez powodzenia kandydował m.in. w [[wybory parlamentarne na Litwie w 2008 roku|wyborach parlamentarnych w 2008]].