Bobolice: Różnice pomiędzy wersjami

|zdjęcie = 2011-08Kościół 311 Bobolice, kościółpar. p.w.Wniebowzięcia NMP (Bublitzw Kirche)Bobolicach.jpg

|opis zdjęcia = [[Kościół podWniebowzięcia wezwaniemNajświętszej Maryi Panny w Bobolicach|Kościół Wniebowzięcia NMP]]

Miasto jest położone na wzgórzach morenowych nad niewielką rzeką Chocielą, która jest dopływem Radwi<ref name="vademecum">Vademecum turystyczne „Województwo koszalińskie” KAW „Prasa-Książka-Ruch, Warszawa 1978 s. 52–53</ref>. Historycznie leży na [[Pomorze Zachodnie|Pomorzu Zachodnim]].

Pierwszy zapis o istniejącej tu osadzie pochodzi z 1262, w dniu 27 lutego 1339 biskup kamieński [[Fryderyk von Eickstedt]] odkupił za cenę 1850 grzywien w srebrze 3/4 miasta od swoich lenników tj. Wedlów, Sasnitzów i Speningów i planował przekształcenie Bobolic w twierdzę<ref name="poland">{{Cytuj stronę | url = http://www.poland24h.pl/atrakcje/Bobolice-2280.html | tytuł = Zapraszamy do Bobolic, Poland 24 | opublikowany = poland24h.pl | data dostępu = 2016-05-14}}</ref>. Pozostała część Bobolic pozostawała w rękach rodów von Brusewitz i von Kameke. W 1340 osada otrzymała prawa miejskie na prawie lubeckim oraz prawo bicia własnej monety, budowy fosy miejskiej, młynów na [[Chociel]]i, a także spławu drewna do [[Karlino|Karlina]]<ref name="kk">Kosacki Jerzy, Kucharski Bogdan, Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik, Sport i Turystyka, Warszawa 2001, ss. 508–509, {{ISBN|83-7200-583-4}}</ref>. 13 kwietnia 1350 biskup [[Jan I (biskup kamieński)|JohannJan von SachsemSachsen-Lauenburg]] potwierdził przywileje miejskie, nadał miastu wsie [[Chlebowo (powiat koszaliński)|Chlebowo]] i [[Trzebień (powiat koszaliński)|Trzebień]] oraz zwolnił je na dziesięć lat z płacenia podatków{{r|poland}}. W 1370 Bobolice zostały przekazane pod zastaw [[Zakon krzyżacki|Krzyżakom]], w późniejszym czasie wykupił je książę słupski [[Bogusław VIII]].
[[Plik:Lubinus OdBublitz.png|mały|Rycina miasta Bobolice z mapy księstwa pomorskiego Lubinusa z 1618 roku]]
Po śmierci księcia, od 1418 Bobolice ponownie należały do biskupów kamieńskich, którzy w połowie XV wieku sprzedali je Maćkowi Massowowi. Syn Maćka popadł w kłopoty finansowe, w związku z tym podzielił miasto na trzy części, które ok. 1467 sprzedał Piotrowi von Munchow, Dubisławowi oraz rodzinie von Glasenapp. W tym samym roku biskup kamieński [[Ludwig von Eberstein]] unieważnił prawa własności i przekazał całe miasto w zastaw rodowi von Glanenapp, który w późniejszych latach w imieniu biskupstwa kamieńskiego sprawował nadzór nad pozostałymi częściami Bobolic. Zastaw obowiązywał przez trzydzieści lat i podlegał wykupowi za 750 reńskich guldenów, co nastąpiło w 1505<ref name="szlak">Andrzej Świrko „Szlakiem dawnych rodów Pomorskich, Przewodnik turystyczny” Związek Miast i Gmin Dorzecza Parsęty (2007–2009) {{ISBN|83-7518-023-8}}</ref>. Miasto zostało scalone przez potomka rodu von Massow w 1551, ale od 1577 ponownie należało do biskupstwa kamieńskiego{{r|kk}}. Podupadło po pożarach w 1605 i 1631, a także po najeździe szwedzkim w 1632 i kolejnym pożarze w 1639, w 1650 stało się własnością rodu królewskiego de Croy, który sprzedał je w 1684. W tym okresie po [[Bitwa na Białej Górze|klęsce w bitwie pod Białą Górą]] w okolicach Bobolic osiedliło się wiele rodzin czeskich protestantów, za ich sprawą miasto zaczęło pod koniec XVII wieku dźwigać się z ruin. W XVIII pochodzący z [[Francja|Francji]] [[Hugenocihugenoci]] założyli przetwórnię tytoniu, rozwinęło się wówczas tkactwo i szewstwo{{r|vademecum}}. W 1800 miał miejsce największy pożar miasta, po którym podczas odbudowy powstał nowy ratusz. W 1813 powstał nowy cmentarz zlokalizowany za miastem, a w 1818 murowany budynek szkoły. Od 1853 w ciągu trzy lata wybudowano szeroki, utwardzony trakt łączący miasto wz [[Koszalin]]em<ref name="piskorski">Czesław Piskorski „Pomorze koszalińskie” Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1961 s. 148, 150</ref>.
[[Plik:Bublitz1905.jpg|mały|Panorama miasta (1905)]]
Od 1871 do 1945 część Niemiec. W latach 1872–1932 Bobolice były siedzibą powiatu, a następnie w wyniku reformy administracyjnej znalazły się w powiecie koszalińskim<ref name="bobolice">{{Cytuj|tytuł = Bobolice i okolice |data = 2008 |isbn = 978-83-60437-64-3 |inni = Jarosław Ellwart (red.) |miejsce = Gdynia |wydawca = Wydawnictwo Region |oclc = 839073647}}</ref>. W latach 1897 rozpoczęto, a 1898 uruchomiono [[Koszalińska Kolej Wąskotorowa|kolej wąskotorową]] do [[Grzmiąca (województwo zachodniopomorskie)|Grzmiącej]] i [[Polanów|Polanowa]]{{r|piskorski}}, w 1903 do Koszalina, a w 1905 do [[Białogard]]u. W pierwszej połowie XX wieku istniała tu fabryka maszyn rolniczych, fabryka mebli, zakłady młynarskie i tartak. W 1925 Bobolice liczyły 5432 mieszkańców, w 1930 rozszerzono granice miasta, które składało się z trzech części: Ackerhof, Bublitz i Friedenshof. W 1938 podczas [[Noc kryształowa|nocy kryształowej]] zniszczono synagogę, a w 1940 na jej miejscu wybudowano kino. Po 27 lutego 1945 podczas walk z wkraczającą Armią Czerwoną zabudowa miasta została zniszczona w 75%, Bobolice utraciły wówczas prawa miejskie (odzyskały je w 1958){{r|kk}}. Po 1945 powstały w Bobolicach zakłady włókiennicze oraz reprezentujące przemysł spożywczy, odbudowano tartak, działała również stacja hodowli roślin{{r|vademecum}}. W 1950 rozebrano kaplicę św. Krzysztofa, a w latach 60-tych część zabudowy okolic placu Zwycięstwa.