Ulica 27 Grudnia w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

Ulica od wschodu rozpoczyna się na skrzyżowaniu z ulicami [[Ulica Franciszka Ratajczaka w Poznaniu|Ratajczaka]] i [[Ulica 3 Maja w Poznaniu|3 Maja]]{{r|spis-zdm-2018}}, a następnie biegnie na zachód – w kierunku [[DomOkrąglak Towarowyw OkrąglakPoznaniu|Okrąglaka]]. Jej przedłużenie przy wschodnim końcu stanowi południową [[pierzeja|pierzeję]] [[Plac Wolności w Poznaniu|Placu Wolności]]{{r|spis-zdm-2018}}.

Przebieg ulicy jest równoleżnikowy i biegnie ona wzdłuż południowej skarpy doliny [[Bogdanka (dopływ Warty)|Bogdanki]]. Teren drogi znajdował się pomiędzy dwoma historycznymi traktami: od południa świętomarcińskim w kierunku [[Buk (województwo wielkopolskie)|Buku]], [[Krosno Odrzańskie|Krosna Odrzańskiego]], [[Gubin]]a i [[Lipsk]]a oraz od północy lokalnym na [[Jeżyce]]. Po zajęciu miasta przez [[Prusy (państwo)|Prusaków]] wytyczono nowe tereny osadnicze dla Poznania. [[David Gilly]] w latach 1793-1794 rozplanował założenie tzw. Nowego Miasta. Nowa ulica Berlińska została wytrasowana w miejscu szerokiej, krętej drogi łączącej się wąskim przesmykiem ze [[Ulica Święty Marcin|Świętym Marcinem]], którego funkcje komunikacyjne miała przejąć. Ostatecznie wykonano tylko część projektu i ulica została wytyczona na odcinku od placu Wolności (wówczas Wilhelmowskiego) do ulic [[ulica Gwarna w Poznaniu|Gwarnej]] i Mielżyńskiego (wówczas Młyńska). Odcinek zachodni ([[ulica Aleksandra Fredry w Poznaniu|ul. Fredry]]) wybudowana została w innym, nieco odgiętym na północny-zachód przebiegu<ref name=kusz>Andrzej Kusztelski, ''Ulica 27 Grudnia w Poznaniu'', w: ''[[Spotkania z Zabytkami]]'', nr 4/1989, s.13-16, ISSN 0137-222X</ref>.

Początkowo zabudowa ulicy (głównie [[kalenicaKalenica (budownictwo)|kalenicowa]]) przebiegała wolno, a [[Arkadia w Poznaniu|nowy Teatr Miejski]] określano jako położony na peryferiach miasta. Jedynym zachowanym obiektem z tego czasu jest skromna kamienica pod nr 5. Intensyfikacja zabudowy zaczęła się od lat 40. XIX wieku. Najwybitniejszym pod względem architektonicznym obiektem z tego czasu jest kamienica pod nr 9 (lata 1843-1844) wzniesiona dla [[Żydzi|żydowskich]] kupców Jaffe. Kilka kamienic o [[manieryzmManieryzm (sztuka)|manierystycznej]] lub [[neorenesans]]owej dekoracji zaprojektował [[Gustav Schultz]], m.in. był to jego dom własny (1867) na obecnej ul. Gwarnej 13 (nie istnieje, zastąpił go modernistyczny [[Dom Książki w Poznaniu|Dom Książki]]). Kolejny okres wzmożonych inwestycji rozpoczął się po [[Wojna francusko-pruska|wojnie francusko-pruskiej]] (po 1871), kiedy to spłynęły do miasta duże fundusze. W 1872 wytyczono [[Ulica Kazimierza Kantaka w Poznaniu|ulicę Kantaka]] (wówczas Bismarcka) zabudowana monumentalnymi kamienicami, których projektantem był [[Franz Negendank]]. W latach 1873-1875 powstał [[Teatr Polski w Poznaniu|Tetr Polski]] (projekt: [[Stanisław Hebanowski (architekt)|Stanisław Hebanowski]]), a od 1892 do 1893 wzniesiono dwie kamienice z luksusowymi [[apartament]]ami i dekoracjami patriotycznymi (nr 8 i 10) według projektu [[Zygmunt Gorgolewski|Zygmunta Gorgolewskiego]]<ref name=kusz/>.

Po 1900 ulica stanowiła już jedną z najważniejszych arterii Poznania. Powstawały tu [[bank]]i i domy handlowe, a stylowo królowała [[Secesja (sztuka)|secesja]]. Ostatnią dużą realizacją przed [[I wojna światowa|I wojną światową]] był Bank Cukrownictwa w miejscu dawnej kamienicy Seidemanna. Obecnie stoi na tym miejscu [[Okrąglak w Poznaniu|Okrąglak]] (projekt: [[Marek Leykam]])<ref name=kusz/>.

* [[Okrąglak w Poznaniu|Dom Towarowy Okrąglak]],

* [[DrukarniaŚwięty iWojciech KsięgarniaDom św. WojciechaMedialny|Księgarnia św. Wojciecha]],