Józef Bellert: Różnice pomiędzy wersjami

Uczył się w [[I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego w Kielcach|gimnazjum w Kielcach]], skąd został relegowany za udział w [[Strajk szkolny w Kielcach (1905)|strajku szkolnym w 1905]]. Naukę kontynuował w [[Petersburg|Sankt Petersburgu]], po złożeniu egzaminu dojrzałości przeniósł się do [[Kraków|Krakowa]], gdzie rozpoczął studia na Wydziale Medycznym [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W uznaniu wybitnych osiągnięć w nauce otrzymał stypendium Krakowskiej Akademii Umiejętności, podczas studiów wstąpił do [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]] i [[Związek Strzelecki|Związku Strzeleckiego]]. Po wybuchu I wojny światowej 3 sierpnia 1914 zgłosił się ochotniczo w oddziale strzelców Józefa Piłsudskiego, otrzymał szarżę sierżanta i przydział do batalionu [[I Brygada Legionów Polskich|I Brygady Legionów Polskich]]. W 1915 urlopowany uzyskał dyplom lekarza, dzięki czemu w czerwcu 1916 został komendantem szpitala w [[Radom]]iu, następnie w [[Kielce|Kielcach]], gdzie równolegle zasiadał w komisji uzupełnień wojskowych<ref name="bellert">[http://www.oil.org.pl/xml/oil/oil56/gazeta/numery/n2003/n200306/n20030613 Andrzej Grygiel "Żołnierz i lekarz" Eskulap Świętokrzyski 2003/06 - pismo Świętokrzyskiej Izby Lekarskiej]</ref>. Po [[Kryzys przysięgowy|kryzysie przysięgowym]] posiadając stopień [[porucznik]]a został przeniesiony do rezerwy i objął funkcję lekarza miejskiego w [[Chęciny|Chęcinach]], równocześnie działał w konspiracyjnej [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]].

Odwołany z rezerwy w lipcu 1920 został mianowany ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Okręgowego w Kielcach. W 1921 powrócił na wcześniej zajmowane stanowisko w Chęcinach, od 1925 był dyrektorem szpitala św. Juliana w [[Pińczów|Pińczowie]]. Działał aktywnie w [[Związek Legionistów Polskich|Związku Legionistów Polskich]], [[Związek Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej|Związku Oficerów Rezerwy RP]] i [[Polskie Towarzystwo Lekarskie|Polskim Towarzystwie Lekarskim]]. Jako prezes pińczowskiego oddziału Związku Strzeleckiego należał do głównych inicjatorów budowy cmentarza i Pomnika Czynu Legionowego w [[Czarkowy|Czarkowach]], który odsłonięto w 1928<ref>[http://www.kazimierzaw.pl/index.php/rada/423-ojczyzna-to-ziemia-i-groby-narody-tracc-pami-trac-ycie „Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć – tracą życie.” 98 rocznica Pierwszych Bojów Legionów Józefa Piłsudskiego. Starostwo Powiatowe w Kazimierzy Wielkiej 25 września 2012]</ref>. Następnie w 1930 zainicjował budowę powszechnej szkoły ślusarsko-mechanicznej w [[Winiary Dolne|Winiarach]], jej uruchomienie przerwał wybuch [[II wojna światowa|II wojny światowej]]<ref>[https://www.powwiniary.pl/historia-placowki.html Historia Placówki, Placówka Opiekuńczo-Wychowawcza w Winiarach]</ref>. W latach 30. XX wieku przeniósł się do [[Warszawa|Warszawy]], gdzie został zastępcą lekarza naczelnego ZUS. Podczas [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] w 1939 był ordynatorem szpitala polowego nr 202. Po wybuchu [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] kierował szpitalem powstańczym przy ulicy Jaworzyńskiej 2<ref>[http://lekarzepowstania.pl/osoba/jozef-bellert/ Józef Bellert, Encyklopedia Medyków Powstania Warszawskiego]</ref>. Po zakończeniu wyjechał z rannymi, których ewakuowano do szpitala przy [[Ulica Grzegórzecka w Krakowie|ulicy Grzegórzeckiej w Krakowie]]<ref name="wojna">[https://www.1944.pl/powstancze-biogramy/jozef-bellert,2582.html Józef Bellert, powstańcze biogramy 1944.pl]</ref>.

W 1945 jako Naczelny Lekarz [[Polski Czerwony Krzyż|PCK]] zorganizował 38-osobowy ochotniczy oddział ratowniczy niosący pomoc dla pozostałych przy życiu więźniów obozu [[Auschwitz-Birkenau]], zorganizował szpital dla 4800<ref>Józef Bellert w raporcie PCK z 1946 kwestionował tą liczbę podając jako prawdopodobną 4500 chorych, ponieważ lżej chorzy przemieszczali się po terenie byłego obozu</ref> chorych<ref>Józef Bellert "Praca polskich lekarzy i pielęgniarek w szpitalu obozowym PCK w Oświęcimiu po oswobodzeniu obozu" Przegląd Lekarski nr. 1a/1963 s.66</ref>, którym kierował od 5 lutego do jego rozwiązania 1 października 1945<ref>[https://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/po-wyzwoleniu-kl-auschwitz-szpital-obozowy-pck/td4pnx9 Szymon Piegza "Anioły życia w obozie śmierci" Onet 14 października 2017]</ref>. Następnie pełnił funkcję dyrektora [[Szpital Uniwersytecki w Krakowie|szpitala św. Łazarza]] oraz lekarza orzekającego w Wojewódzkiej Komisji Lekarsko-Społecznej, od 1951 pracował w III Dzielnicowej Przychodni dla Dzielnicy Kleparz w Krakowie. Na emeryturę przeszedł w wielu 82 lat, zmarł 25 kwietnia 1970 podczas pobytu w Warszawie.