Stanisław Grochoczyński: Różnice pomiędzy wersjami

Od 1905 mieszkał z rodziną w [[Petersburg]]u. W 1918 skończył gimnazjum i podjął pracę kancelisty w urzędzie. Krótko studiował w Piotrogrodzkim Instytucie Politechnicznym. W listopadzie 1917 podczas [[rewolucja październikowa|rewolucji październikowej]] wstąpił do Gwardii Czerwonej, a 1 XII 1918 do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach z armią gen. Judenicza o Piotrogród, a następnie w walkach na froncie południowym. W 1920 dowodził plutonem Armii Czerwonej podczas [[wojna polsko-bolszewicka|wojny z Polską]] i wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików).

Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1923 został dowódcą baterii, a po ukończeniu Wojskowej Akademii Technicznej im. F. Dzierżyńskiego w 1932 został dowódcą pułku. Od 1940 wykładał w tej akademii. Od czerwca 1941 szef artylerii Leningradzkiego Korpusu Obrony Powietrznej. Uczestnik walk w obronie Leningradu. W kwietniu 1943 został zastępcą dowódcy Leningradzkiej Armii Obrony Powietrznej.

Od kwietnia 1944 służył w WP jako pułkownik i zastępca dowódcy Artylerii 1. Armii WP ds. Obrony Przeciwlotniczej. 11 IX 1944 został zastępcą dowódcy Artylerii WP ds. OPL. W listopadzie 1944 mianowany generałem brygady przez Prezydium [[Krajowa Rada Narodowa|KRN]]; później zweryfikowany przez Radę Komisarzy Ludowych ZSRR w stopniu generała-majora Armii Czerwonej. Od października 1945 komendant Centrum Wyszkolenia Artylerii i komendant garnizonu [[Toruń]] do sierpnia 1946. W końcu października 1946 został zastępcą Głównego Inspektora Artylerii WP ds. OPL - szefem Obrony Przeciwlotniczej Państwa. Od 20 III 1947 Inspektor Artylerii WP ds. OPL. W listopadzie 1947 zakończył służbę w WP i powrócił do ZSRR. Od 1953 w stanie spoczynku. Mieszkał w Wilnie co najmniej do roku 1966; dalsze jego losy są nieznane.