Należał do [[Szare Szeregi|Szarych Szeregów]]; w 1939 był komendantem Chorągwi Wielkopolskiej. Jako żołnierz [[Związek Walki Zbrojnej|ZWZ-AK]] był uczestnikiem [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] w [[Batalion „Kiliński”|batalionie im. Kilińskiego]]. Używał konspiracyjnych pseudonimów „Gród”, „Mateusz”, „Saski”{{r|Żywot}}.
Po [[II wojna światowa|wojnie]], w lipcu 1945 wyjechał z Poznania do [[Szczecin]]a, wraz z ekipą pierwszego polskiego prezydenta miasta, [[Piotr Zaremba (architekturbanista)|Piotra Zaremby]]. Jego żona – [[Krystyna Łyczywek|Krystyna]] – dołączyła do niego w październiku, wioząc w koszyku na bieliznę ich trzyipółmiesięcznego synka. W tym mieście zamieszkali na stałe{{r|PaniKrystyna}}, początkowo w niezrujnowanej wskutek [[Bombardowania Szczecina|bombardowań]] części śródmieścia, przy ul. Polonii Zagranicznej (później ul. Rayskiego), gdzie Roman Łyczywek otworzył kancelarię adwokacką. Pracował też jako [[radca prawny]] w Zarządzie Miasta{{r|MM-Krystyna}}. W latach 80. XX w. był radcą prawnym [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|„Solidarności”]], członkiem Komitetu Pomocy dla Internowanych i obrońcą w procesach opozycjonistów, m.in. [[Andrzej Milczanowski|Andrzeja Milczanowskiego]], [[Edmund Bałuka|Edmunda Bałuki]], [[Marian Jurczyk|Mariana Jurczyka]]. Był też m.in. obrońcą braci Eismontów, którzy w roku 1950 uciekli jachtem na [[Bornholm]]. Mowa sądowa obrońcy stała się sławna (przechowuje ją syn [[Włodzimierz Łyczywek|Włodzimierz]], również adwokat){{r|Eismontowie}}.
