Pałac Ludwika Geyera: Różnice pomiędzy wersjami

|wariant mapy = osm

|współrzędne = 51°44′35.05″N 19°27′45.20″E

|www =

}}

 

Pierwotnie był to renesansowy, jednopiętrowy, murowany, kryty blachą dom stojący frontem do Górnego Rynku. Miał na parterze 6, a na piętrze 3 [[izba|izby]]. Ludwik Geyer wprowadził się do niego w 1844 roku opuszczając mały [[Dworek Ludwika Geyera|klasycystyczny dworek]] (w 1833 roku również wybudowany na zlecenie Geyera) znajdujący się na tej samej posesji, lecz stojący frontem do ulicy Piotrkowskiej{{odn|Rynkowska|1970|s=29}}.

Po ponad dwudziestoletniej koniunkturze, kolejne deficytowe inwestycje, pożar fabryki w roku 1853 oraz wstrzymanie pożyczek w 1854 okazały się nie do udźwignięcia przez zadłużonego fabrykanta, co spowodowało wyprzedaż majątku{{odn|Rynkowska|1970|s=32}}. M.in. w 1860 roku Geyer sprzedał [[Bank Polski (Królestwo Polskie)|Bankowi Polskiemu]] (za 480 tys. złotych polskich) część posesji przy Piotrkowskiej 286 wraz z pałacem{{odn|Rynkowska|1970|s=32}}, w którym bank z czasem umiejscowił swoją filię – kantor i magazyny{{odn|Rynkowska|1970|s=32, 113}}. Rok później Geyer przeprowadził się do jednopiętrowego domu przy Piotrkowskiej 295–299{{odn|Rynkowska|1970|s=32}}.