Sejm Rozbiorowy (1773–1775): Różnice pomiędzy wersjami

Podczas gdy król August oraz senat debatowali nad kursem działania, cierpliwość zagranicznych mocarstwzaborców zaczęła się wyczerpywać<ref name=":5">Władysław Smoleński (1919). ''[http://books.google.com/books?id=DUpBAAAAIAAJ&pg=PA295 Dzieje narodu polskiego]'', Gebethner i Wolff, s. 295–305, dostęp 2015-11-26.</ref>. W rezultacie jeden z czołowych przeciwników zgody na zagraniczne roszczenia, biskup [[Adam Stanisław Krasiński (biskup wileński)|Adam Stanisław Krasiński]] został porwany przez [[Kozacy|Kozaków]] i przewieziony do Warszawy, gdzie ambasadorzy zaborców zażądali aby król i senat zwołali [[Sejm walny I Rzeczypospolitej|sejm walny]] w celu ratyfikacji rozbiorów<ref name=":5" />. Kolejnym dowodem ich wpływu jest fakt, że senatorzy z anektowanych terytoriów (włączając [[Diecezja inflancka|diecezję inflancką]], [[województwo ruskie]] oraz [[województwo witebskie]]) odmówili udziału w kolejnych obradach senatu<ref name=":5" />. Podczas gdy znikąd nie nadchodziła pomoc, a sprzymierzeni zaborcy okupowali Warszawę, aby siłą oręża wymusić zwołanie sejmu, nie było innej możliwości niż podporządkowanie się ich woli<ref name=":4" /><ref name=":5" />. Warszawa stała się de facto garnizonem zagranicznych mocarstw<ref name=":5" />. 19 kwietnia senat zgodził się zwołać sejm walny<ref name=":5" />.