60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej: Różnice pomiędzy wersjami

28 grudnia 1918 w Poznaniu wybuchło powstanie wielkopolskie. W dniach 6 i 7 stycznia 1919 oddziały te pod wspólnym dowództwem por. rez. armii pruskiej dr Bernarda Śliwińskiego zostały skierowane w rejon Ponieca, gdzie stoczyły pierwsze i zwycięskie walki z Niemcami. Rozkazem Naczelnego Dowódcy Powstania zostały one przemianowane na "Grupę„Grupę Leszno"Leszno”. Oddziały te liczyły wtedy 12 oficerów i 333 szeregowych. Dowódcą grupy pozostał, mianowany kapitanem, dr Bernard Śliwiński. W dniu 6 marca 1919 rozkazem Naczelnego Dowódcy Wojsk Powstańczych gen. [[Józef Dowbor-Muśnicki|Józefa Dowbor-Muśnickiego]], "Grupa„Grupa Leszno"Leszno” została przemianowana na '''6 Pułkpułk Strzelców Wielkopolskich''' w składzie [[15 Wielkopolska Dywizja Piechoty|2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich]]. 3 maja 1919 głównodowodzący Siłami Zbrojnymi w byłym zaborze pruskim rozkazem dziennym nr 119 zatwierdził dzień 6 grudnia ([[Mikołaj z Miry|św. Mikołaja]]) świętem pułkowym dla 6 pułku strzelców wielkopolskich.

8 maja 1920 r. Pułkpułk został wysłany na front polsko-bolszewicki, gdzie wziął udział w tzw. [[Wyprawa kijowska (1920)|wyprawie kijowskiej]] wojsk polskich. Wziął tam udział w walkach na [[Wołyń|Wołyniu]], gdzie m.in. zdobył miasto [[Berdyczów]], a następnie uczestniczył w walkach pod [[Kijów|Kijowem]], do którego wkroczył 9 maja 1920.

1 września 1939 we wczesnych godzinach rannych w pułku został ogłoszony alarm bojowy. Początkowo pułk w sile 2 batalionów (I i II) zajął pozycje nad rzeką [[Prosna|Prosną]]. III batalion chwilowo został rozlokowany w okolicach wsi [[Czekanów (województwo wielkopolskie)|Czekanów]] z zadaniem zabezpieczenia kierunku [[Ostrów Wielkopolski]] – [[Kalisz]]. Dowódca [[Armia „Poznań”|Armii „Poznań”]] gen. dyw. [[Tadeusz Kutrzeba]] początkowo zamierzał uderzyć na skrzydło Niemców nacierających w pasie [[Częstochowa]] – [[Wieluń]] i dalej na Warszawę. Uderzenie to miało na celu odciążyć toczącą ciężkie boje [[Armia „Łódź”|Armię „Łódź”]]. Niestety nie uzyskał zgody Naczelnego Dowództwa WP. W tej sytuacji po rozkazach Dowódcy Armii „Poznań”. Pułk wycofał się w ogólnym kierunku na linię rzeki [[Warta|Warty]] – przez miejscowość [[Turek]] do [[Uniejów|Uniejowa]], który osiągnął 5-65–6 września. W ciężkich bojach z Niemcami 7 i 8 września pułk bronił przeprawy przez Wartę. Dowódca Armii „Poznań” podjął wtedy decyzję „zwrotu zaczepnego” (uderzenia w lewe skrzydło niemieckiej [[8 Armia (III Rzesza)|8 Armii]] nacierającej na Warszawę). W tym celu przegrupował podległe mu oddziały. 60 pułk piechoty został wycofany z [[Uniejów|Uniejowa]] i otrzymał zadanie uderzenia na [[Łęczyca|Łęczycę]], zajętą już przez Niemców. Początek uderzenia został wyznaczony na godz. 18.00 9 września. W ataku wzięły udział II i III batalion. W pierwszym rzucie atakował III batalion. Nacierając wzdłuż linii kolejowej uderzył na pozycje niemieckiego 46 pułku. Po zaciekłym boju batalion doszedł do drogi [[Łęczyca]] – Kolonia Leszcze, oskrzydlając pozycje niemieckie w samym mieście.

13 i 14 września rozpoczął walki w rejonie dolnej Bzury. Od tej chwili pułk maszerował w dwóch kolumnach. Jedna przez Brodne – Wejście – Konstantynów – dwór Giżyce – dwór Ruszki, a druga przez Brzezie – Aleksandrów – dwór Giżyce – Henryków – Helenów – Juliopol – Młodzieszyn i dalej na Brochów. W każdej z tych miejscowości toczone były walki z Niemcami. Pomimo oderwania się od nieprzyjaciela, pułk poniósł ciężkie straty przez bombardowania lotnicze. Zmusiło go to do marszów nocami, a we dnie do chowania się w lasach. Jednak działalność dywersantów niemieckich naprowadzających lotnictwo powodowała duże straty. W walkach 16 i 17 września 1939 r. pułk dotarł do Puszczy Kampinoskiej. W czasie przebijania się przez Puszczę zginął dowódca pułku ppłk Frydrych. Bataliony pułku ponosiły dalsze wielkie straty. Dowódcą pułku został ppłk dypl. [[Stanisław Małek (generał)|Stanisław Małek]]. Udało się mu zebrać pułk w przeliczeniowej sile odpowiadającej zaledwie 2 batalionom piechoty. Została wtedy podjęta decyzja dalszego marszu na [[Warszawa|Warszawę]]. 21-2221–22 września toczyła się następna faza walk – wejście do Warszawy, przez [[Palmiry]], [[Łomianki]] i okolice [[Buraków|Burakowa]]. 21 września rozwiązana została [[Armia „Poznań”|Armia Poznań]], a jednostki, którym udało się przebić (w tym 60 pp), przekazane do dyspozycji dowódcy obrony Warszawy gen. dyw. [[Juliusz Rómmel|Juliusza Rómmla]].

Wkład pułku w obronę Warszawy docenił gen. Rómmel, który wyróżnił pułk w rozkazie pożegnalnym. W czasie kampanii wrześniowej pułk poniósł duże straty: zginęło 15 [[oficer (wojsko)|oficerów]] i ponad 300 [[podoficer]]ów i [[szeregowy]]ch, rannych zostało 25 oficerów i 525 podoficerów i [[szeregowy]]ch. Ponad 800 [[żołnierz]]y uznano za zaginionych (w tym 9 oficerów). Po podpisaniu kapitulacji żołnierze pułku, po rozbrojeniu przez Niemców, zostali skierowani najpierw do Sochaczewa, a potem do [[Łowicz]]a. Oficerowie i podoficerowie zawodowi zostali tam oddzieleni od szeregowców. Ci pierwsi zostali następnie przewiezieni do obozów jenieckich, a szeregowcy byli stopniowo puszczani do domu. Oficerowie zostali początkowo przewiezieni do oflagu (niem. ''Offizierslager'' – jeniecki obóz oficerski) w [[Prenzlau]]. W 1941 r. przeniesiono ich do oflagu w [[Neubrandenburg]]u, a w lutym 1944 r. w [[Grossborn]] we wschodnich Niemczech. 18 stycznia 1945 r. rozpoczęła się ewakuacja piesza obozu. Przebiegała ona w strasznych warunkach. Jeńcy byli brutalnie traktowani przez obsługę obozu i miejscową ludność. Byli chronicznie niedożywieni. Dziesiątkowały ich choroby. Ci którzy przeżyli, zostali zamknięci w [[Lubeka|Lubece]], gdzie 2 maja 1945 r. oswobodziły ich oddziały angielskie.

Społeczeństwo Ostrowa Wielkopolskiego doceniło wysiłek bojowy 60 pułku piechoty w Kampaniikampanii Wrześniowejwrześniowej, nadając w 1979 roku jednej z ulic w centrum miasta jego nazwę.

;[[Kwatermistrz|Kwatermistrzowie]]

Żołnierze pułku odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918-19201918–1920{{odn|Smoleń|1930|s=31}}