Carskie Sioło: Różnice pomiędzy wersjami

[[Bursztynowa Komnata]], zaginiona w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]], to do dziś symbol niedostępnej wielkości rodziny [[Romanowowie|Romanowów]]. W 1701 roku wielbiciel sztuki [[Fryderyk I Pruski|Fryderyk I Hohenzollern]] rozkazał skonstruować komnatę, której ściany miały być w całości pokryte [[bursztyn]]em. Zadania tego podjął się architekt [[Andreas Schlüter]] z [[Gdańsk]]a. Sala ta miała zdobić [[Pałac Charlottenburg]], jednak ukończono ją tuż przed śmiercią Fryderyka I. Jego następca [[Fryderyk Wilhelm I Pruski|Fryderyk Wilhelm I]] niewiele miał wspólnego ze sztuką. Władca nakazał wysłać komnatę w prezencie carowi Piotrowi I, jako dar dyplomatyczny. Dopiero cesarzowa Elżbieta wykorzystała prezent i umieściła komnatę w [[Pałac Zimowy|Pałacu Zimowym]], a następnie przeniesiono ją do Carskiego Sioła, gdzie pozostała do II wojny światowej. W 1941 roku [[Niemcy]] wywieźli komnatę, która po wojnie zaginęła. Dziś w pałacu znajduje się rekonstrukcja stworzona na trzechsetną rocznicę założenia Petersburga.

Część druga ogrodów to 70 hektarowy park krajobrazowy ([[ogród angielski]]), założony po [[1770]] roku przez Katarzynę II. Zdobi go wiele [[obelisk]]ów i łuków triumfalnych, wzniesionych na cześć licznych zwycięstw cesarzowej. [[John Busch]] zaprojektował wygląd ogrodu, a oprawą architektoniczną zajął się Cameron, który wzniósł dla Katarzyny „rzymskie ruiny” i wiele innych atrakcji, mających dodawać splendoru całemu kompleksowi pałacowemu. W ogrodzie założono Wielki Staw z Salą na Wyspie oraz Kolumną Czesmeńską, ustawioną na pamiątkę zwycięstwa Rosji nad flotą turecką w 1771 roku. W ogrodzie wzniesiono także [[łaźnia turecka|łaźnię turecką]] w formie [[meczet]]u oraz Most Marmurowy z różnych marmurów syberyjskich. W jego pobliżu ustawiono rzeźbę ''Dziewczyna z rozbitym dzbanem'' Pawła Sokołowa, o której wiersz napisał Puszkin.

Pałac Katarzyny połączony jest z budynkiem Carskosielskiego Liceum, elitarnej szkoły dla uczniów ze szlacheckich rodzin, założonej w 1811 roku. Absolwentami jej byli, m.in.: [[Aleksander Puszkin]], [[Aleksandr Gorczakow (polityk)|Aleksandr Gorczakow]], [[Nikołaj Danilewski]] i [[Michaił Sałtykow-Szczedrin]]. Nauka o profilu głównie humanistycznym, trwała 6 lat i przez ten czas uczniowie nie opuszczali szkoły. W tej formie Liceum przetrwało do 1843, rok później jako Liceum Aleksandryjskie zostało przeniesione do Petersburga, a w 1918 roku zlikwidowane.